Menorca

Menorca é a anatomía dun ril secretando auga polas súas redondas, unha faba branca que loce entre o azul turquesa expandido nun mar pichoquento ou unha améndoa minorada en terreo e mor en beleza, garrapiñada en "calas" onde a mar dos corsarios repregan velas para esperar a anoitecida nas súas cavernas e espenucas lambidas polas linguas azuis das ondas nunha seareira intromisión no mostrador da taberna onde a auga lambe coidadosamente a doce costa branca e acaroada de garatuxas á que vai limpando e desfacendo entre o silencio e a solerma, conseguindo desta maneira penetrar nos seus adentros e irse fundindo entre os soños da auga tépeda que circunscribe paisaxes virxinais nun edén engordado de silencios e arroupado coa beleza do vestido branco, sempre do branco das casas que en socalcos "marabundan" as costas nun remuíño de rúas e pasadizos de refuxios enguetados de cales e pinturas albas cubrindo teitos adobados pola forza dos pescadores que rexeitan os soles viriles da anoitecida.
Si! Menorca!
Marabilla esquecida na eternidade da beleza xamais esperada.