Case é noite
Case é noite, pero aínda estamos no luscofusco. Fóra chove. A banda sonora de "O quinto elemento" asoma polos auriculares. Todo o demais é silencio. Hai aros metálicos das cubas dos viños que rodan polas rúas da aldea e hai avións que voan por entre as nubes negras. A Perla Negra navega polos mares e océanos de toda a Terra. Hai naves espaciais que van máis alá das estrelas.
Case é noite, pero aínda estamos na tardiña. A luz do día esfúmase ó ralentí, a cámara lenta por entre os outeiros da Portela, alá polo monte Medo de Baños de Molgas. Unha pinga de orballo cae pola memoria daquel tempo que foi e que xa non volve, naquel momento no que a algarabía sempre vencía ó silencio. Sempre. Agora, na Portela, practicamente nin hai silencio. Non hai nada; nin tan sequera a fonte de auga que manaba por entre o sábrego da nostalxia.
Case é noite, pero aínda lle queda por facerse pecha. Cando a noite é pecha xa se di que todos os gatos son pardos. Agora mesmo aínda teñen as cores habituais de andar á xaneira. Porque aínda non é noite pecha, aínda estamos na atardecida, no tempo ese no que a luz desaparece case por completo e as cousas se perciben como sombras.
Case é noite, pero aínda queda para a noitiña. Porque, ó chover, o ceo está máis que nubrado. E, así, semella que se fai máis pronto noite. Faise máis pronto noite. É igual; como non teño gatos, xa poden empreñar as alucinacións para que, na noite pecha, os soños poidan parir realidades que se cumprirán, ou non; fantasías que se realizarán, ou non; aventuras que se desenvolverán, ou non; e viaxes que se efectuarán, ou non. Case é noite.
Melancolía e tristeza
Podo escribir os versos máis tristes esta noite. Pero iso xa o fixo, e moi ben, Pablo Neruda. Para que escribir tristuras? O outro día escribín que estaba esperando a apocalipse no alto da torre da igrexa de Baños de Molgas e xa me dixeron que me puxera en plan tráxico. É certo que a tristeza é un estado de ánimo que non lle desexamos a ninguén.
Ás veces tamén é verdade que confundimos melancolía con tristeza. E por moito que Víctor Hugo dixera que a melancolía é o pracer de estar triste, penso que hai algo ou bastante de diferenza. Aínda que o dicionario da RAG xungue ó carro da sabedoría dúas definicións bastante semellantes. Melancolía: estado de ánimo caracterizado por unha tristeza fonda e permanente. Tristeza: estado de ánimo que se caracteriza polas ganas de chorar ou mesmo pola falta de interese pola vida, normalmente pasaxeiro e orixinado por un suceso desgraciado.
Melancolía e tristeza; moi semellante, pero eu prefiro a melancolía antes que a tristeza. Dáme que a melancolía é máis pasaxeira, máis do momento, mentres que a tristeza paréceme máis... máis triste, máis de pena, de abatemento, de pesar.
Claro que a mellor solución sempre está en deixar de lado as penas e pesares e, como se adoita dicir, a vivir a vida que son dous días. En vez de reproducir, de copiar e, por suposto, de escarallar os fermosos versos de Neruda e tamén para que ninguén diga que estou en plan tráxico, toca alegrar ó persoal cun remate algo máis alegre, máis feliz: que a melancolía e a tristeza se poñan á sombra dunha toxeira para que lles cause envexa a súa flor amarela. E xa está.
