Unha presada de xestas
Métome polos verdes são campos de José Afonso ou de Uxía e empreño co verso libre do poema. Un pequeno mangado de xestas colga da porta mentres bailo un valse no escote da memoria. Ó mesmo tempo tamén me deixo levar polos peitos dos recordos. Cada encontro, un tempo e o tempo que se volve eterno. Asubío un ora pro nobis de desexo e que o estandarte siga firme e rexo.
Pingas de orballo que caen polas meixelas nos días nos que a distancia é longa e o verso libre que se volve rego polo que corre a memoria fotográfica para completar o poema sinfónico. A melancolía é o pracer de estar triste e a morriñada é o instante no que todo se debuxa, no que todo se coida, se inventa, se concibe, se figura.
Hai etapas, momentos, épocas nas que a lembranza queda como medio durmida ata que unha presada de xestas a esperta. Ás veces chega unha palabra, un xesto para que todo volva, para que todo flúa ou discorra por ese poema ó que, iso si, lle falta ese verso libre que se desprendeu do escote da memoria.
Din que o meigallo se espanta cunha presa de xestas colgadas das portas das casas. Pero hai meigallos ou feitizos que furgan no colo dos pensamentos, no regazo do intelecto. Como hai berros que se lanzan ó vento. Ou ouleos ó ceo. Hai tempos nos que os poemas saen completos. Hoxe, un verso libre cae desde o peito de devezo. Agora que cada quen lle poña música ós versos e que o meigallo siga furgando polas veas abertas da conciencia, polo réquiem dos sentidos e pola nostalxia do que foi.
