Situación caótica
Unha semana xusta. Da situación caótica. Do apagamento en toda España e Portugal, en toda a península Ibérica. O dos países quizais fose o de menos. A min en concreto chegábame con Ourense. Para amolarme. Ó principio acordeime da Covid-19, coa que collemos as restricións, as limitacións en plan de carallada, de brincadeira. Despois, cando o asunto se puxo serio...
Con este apagamento acaeceu máis ou menos o mesmo: risas ó principio cando se soubo que era bastante xeneralizado, pero cando as agullas do reloxo seguiron avanzando, cando , máis que os minutos, as horas pasaban e pasaban, os insultos, as aldraxes, as ofensas axiña asomaron.
Polo de xantar en frío. Leveino ben: cunha ensaladiña baixa moito mellor o filete empanado, que, por sorte, acabábase de facer.
Cando aínda a falta de luz non era de horas, deixei caer as típicas bromas: unha nave extraterrestre que caeu en tal lugar, un atentado nuclear (non é tanta broma nin tan imposible), volta ós tempos primitivos, volta ás cociñas de leña ou butano, volta ós berros para comunicarnos... Os móbiles coma se non os tiveramos.
Pasadas as mofas e transcorrido o tempo sen luz, o tema, o caso, o asunto xa se puxo serio. Xa as reflexións profundas asomaron e axiña cheguei a unha única conclusión: que non somos nada. Neste caso, sen luz, se entende. Estamos máis que atados, máis que pexados, non só ós móbiles, senón a todos os aparatos existentes nunha casa, que son moitos.
Chegaron unhas poucas horas para caer na conta de que a Covid-19 ante un apagamento electrónico é como un simple gran no cu que non tarda en pasar. Certo que o virus, Covid mantivo a un pechado nas casas, pero o apagamento... nin casas, nin fóra, nin rabo de gaitas; sen luz, hoxe en día, non se fai nada. Non somos nada. Ou en tal caso, somos un cero á esquerda.
Agora xa pasou (no meu caso foron dezaoito horas sen luz), pero seica pode volver pasar. Agora xa pasou, e como pasou, os políticos lanzáronse e aínda se lanzan á xugular duns e doutros, non para buscar culpables, senón para marcarse tantos ó seu favor, a sacar rédito das desgrazas alleas; como fixeron sempre, como farán sempre.
Unha semana xusta da situación caótica. Agora toca construír búnkeres, asaltar supermercados e aprovisionarse con produtos que, pasados os días, haberá que tirar.
