A Apocalipse
Desde as seis horas e vinte e tres minutos da madrugada, desde que volveu a luz, estou esperando a apocalipse. Espéroa desde o campanario da igrexa de Baños de Molgas. Para estar máis cerca de Deus. Confío en non ir ó inferno. Se cadra merézoo máis que moitos, pero... vai ti saber!
O primeiro aviso tivémolo coa pandemia da Covid-19. O segundo aviso chegou co apagamento eléctrico de toda a Península Ibérica.
O terceiro e definitivo chegará co cometa H3XKaput que chocará coa Terra non tardando moito. E non será un impacto para extinguir algo así como algúns animais, se non que, ó ser o cometa case o dobre de grande que o noso planeta, as consecuencias de tal choque non teñen volta de folla, ou sexa, non hai bicho que aguante, é dicir, non quedará pedra sobre pedra.
Xa adianto que non será necesario a acumulación de produtos de subsistencia. Non será necesario ningún asalto ó Mercadona nin supermercados semellantes. Para que? Non haberá sobreviventes. Non quedará nin o po, nin a voaxa do propio planeta.
Pois iso, ás seis horas e vinte e tres minutos da madrugada subín correndo os 103 chanzos que levan ó campanario. Subín sen practicamente nada. Tan só o imprescindible para subsistir ata a mesma apocalipse, ata a chegada do cometa H3XKaput, que mandará á Terra ata o infinito e máis alá, ou sexa, a tomar por aquel sitio.
E como sei que hai que morrer, que queredes, faime ilusión que sexa unha apocalipse a que me mande ó mundo dos silenciosos, dos apagados, do baleiro.
