Un can doente
Sinto como as articulacións, como as xunturas se me fenden, se me gretan ás veces, como o verme luceiro deixa de alumear e como o lobo deixa de oulear. Que o lobo deixe de oulear xa son palabras maiores. Nos ouleos dos lobos hai toda unha constitución, toda unha textura. Eu tan só ouleo cando asoma a lúa vella. Non son lobo. Máis ben, un can doente.
Son un esqueleto andante que se pode romper en calquera momento. Mentres non escache, aguanto coma os heroes, andando de aquí para alá e bailando sobre a cola dun pardal. Iso si, de cando en cando, escoito os estralos das costelas e as queixas dos xeonllos. Un xa non aguanta como aguantaba.
Tapónase un oído polos cambios de presión. No calo da planta do pé esquerdo sinto como subelas que penetran, que furgan sen compaixón nos cambios de temperatura. En todo o corpo empezo a notar cambios do tempo, dese espazo temporal de longa duración: a idade.
Os riles... os riles xa nin se queixan nin din nada. Simplemente están aí, durmidos de tal maneira que nin senten a dor. Na cadeira na que estou sentado, e mentres leo os xornais, non consigo coller postura, non acomodo, porque todo semella que vai escachar, rebentar. Quedo entón quietiño para non oulear coma un lobo. Se me sigo movendo pode chegar o momento de que a dor se espalle e o silencio deixe de ser silencio para que o berro, ou o ladrido, ou o ouleo rebente os tímpanos do propio tempo.
Arrastro o bolígrafo cando as cambras da man dereita me deixan e caen pingas de orballo falando dunha carcasa que abanea, que periga, que baila ó compás duns ouleos interiores.
