Nunca se sabe
Nin nas distancias curtas nin nas longas a sorte é quen de estar acochada, acazapada. Simplemente porque as cousas son como son e acontecen cando teñen que acontecer. Con distancias e sen distancias.
Ela díxolle a el que marchaba. El desexoulle boa viaxe. Ela rexeitou tal desexo co argumento de que non era unha auténtica viaxe, que só eran uns poucos quilómetros.
El contraatacou cun "nunca se sabe". É certo, nunca se sabe. Algo, o que sexa, bo, malo pode agardar á volta da esquina; neste caso, nuns metros, nun par de quilómetros. Ela, ó final, deulle a razón a el. Nunca se sabe.
Ela marchou e el quedou pensando nas distancias curtas e longas, nos atrancos da vida e nas heroicidades que, ás veces, acometemos para evitar eses contratempos. Ela iría pensando no ruxerruxe da sorte. El sempre renegou de tal sorte, de que esta non existe. Tan só existe o ser ou non ser. Ela quizais sexa das axudas divinas. Se son para ben, benditas sexan.
Ela marchou e el, despois dun tempo, bailou un tango sobre o nariz dun biosbardo. Ela, de camiño, sorriu ante ese feito del. Era das que lle lía os pensamentos. "Seguro que agora se lle dá por ulir unha flor de toxo". El, cando baixou do nariz do biosbardo, inspirou o aroma, o recendo dunha flor de toxo. Ela xa non sorriu, soltou a gargallada. Quen sorriu agora foi el porque tamén soubo intuír os feitos dela.
Ela baixou a ventá do coche e berrou: nunca se sabe, nunca se sabe. El engadiulle algúns retrousos e cantou a pleno pulmón. Para que o oíse ela. Porque, segundo ela, a distancia era curta. El subiu o ton, por se a distancia era longa. Nunca se sabe.
Boas Migas
Corrín detrás dun can de palleiro e cando cheguei á súa altura vin que era o lobo estepario de Hermann Hesse. Como o coñecía -de lelo nos anos da polca-, sentei á súa beira, boteille unha man polo lombo e empezamos, os dous, a darlle á tarabela; el a base de ouleos e eu a base de palabras. Por certo, enténdese mellor a súa linguaxe que a miña.
Xa postos, acomodados os dous sobre o Alto da Lomba, faleille da problemática labrega, na que os gandeiros se queixan dos seus ataques. El, como é lóxico, non tardou en negar tales acusacións. Dixo que non atacaba ovellas, que despois botaba días quitando a la de entre os dentes. Que el corría detrás das perdices e codornices. A estas, cando as pillaba, simplemente as papaba, as manducaba; con plumas e todo.
O lobo estepario non se cortaba un carallo. Quixo rebater ou refutar un pouco as medidas tomados polos gandeiros, pero aí axiña lle parei os pés: que con ese sector non se metera, que eran como meus parentes e que cada un busca a vida como pode; eles defendendo ós animais e el, o lobo, para ser feliz, comía perdiz.
Ante o meu razoamento, ó lobo estepario non lle quedou outra que mirarme ós ollos, inchar o peito, levantar a cabeza e oulear cara ó ceo. Intuíndo de que se alegraría que o acompañase, púxenme de pé, collín aire, erguín tamén a cabeza e ouleei como nunca ouleara. O lobo pegou uns brincos e botou a correr por Sudalomba abaixo. Eu boteime ás boleiradas. Definitivamente, fixeramos boas migas, moemos no mesmo muíño.
