Dous sufrimentos
Hai sufrimentos físicos e hai sufrimentos psíquicos. No día do libro padecín os dous. Os físicos, a base de sachadas nunha finca. Os psíquicos ou mentais... non sei se conseguiría ler catro ou cinco páxinas no libro que me toca. Este si que é un sufrimento, unha dor! Moito máis que a física. A dor física, ós cachos, con pequenos descansos, lévase máis ou menos ben; aguántoa coma os heroes. A dor mental por non ler... doe, vaia se doe.
Contrarresto ese sufrimento sabendo que, xeralmente, leo máis de cinco, de dez, de cincuenta páxinas ó día e practicamente durante todos os días. Pero que que no propio día do libro non consiga ler gran cousa, iso amola; e moito.
Xa sei que o día do libro debería ser todos os días (como o día da muller, o día da nai, o día do pai, o día da paz, o día da liberdade, etc.), pero quéirase que non sempre nos animamos algo máis no propio día de tal ou cal celebración. Quizais polo ambiente que te anima a seguir os pasos de todo o mundo.
A verdade é que o mundo labrego non é moi propenso, moi apto para a lectura. Non deixa moita marxe de manobra. Aínda que me sinta labrego, hoxe xa non son labrego, pero vexo como os sábados ou algún día a maiores nos que hai que fochicar nas leiras, non consigo ler moito, e se é que leo algo. Cando isto me ocorre, algunha que outra vez, teño que arrestar ou castigar a típica sesión cinematográfica nocturna. Se o fanatismo pola lectura é o que é, o fanatismo pola sétima arte non se queda atrás. Porén, como sexa, teño que recuperar ese día perdido, o día do libro.
Silencio na algarada dos soños
Estou á espera de que pase algo. Non pasa nada. Nin tan sequera unha rula. Nin tan sequera o sorriso de alguén. Todo está en silencio. Todo é baleiro. Tampouco avanza o poema. O poema no que caían sentimentos en asonante, e os pensamentos ían en consonante. Pura poesía.
A tarde é de primavera, con nubes ameazando chuvia e con certo frío de neve. O aire espalla dentes de león polo outeiro dun peito de muller e a nostalxia bebe dun tempo que foi. Sempre chegará o día no que algo pase, aínda que nada cambie. Tamén pode cambiar todo, sen que nada pase. Ás veces as cousas non son nin como ordenamos nin como queremos; son como son. Por veces ata no baleiro notas algo... só que sexa o silencio.
Levo un cacho esperando e segue sen pasar nada. Incluso o refacho de aire que espallou os dentes de león xa pasou e semella que non volve. É como eses soños bonitos que tivemos pero que non volven. Realmente, nada volve. Todo o que pasa non volve. Nin tan sequera os mesmos versos volven ó poema. A pura poesía quedou colgada no baleiro. Agora quedará por saber se aguanta ou non, se se esnafra ou non, se pasa a novela ou non.
As nubes negras aumentan. O frío mantense. A tarde de primavera está tristeira, está como mancada, como coxa, como se tivera unha perna rota, como se tamén, ela, colgara no baleiro. Nese baleiro da señardade, na que o desexo quere ser dente de león, e pinga de orballo, e flor de toxo, e bafo de espello, e silencio... silencio na algarada dos soños.
