Non estaba para el
Puxo cebolas roxas. Cavou cebolas brancas que xa puxera. Sente os ardores de estómago, a pesar de que xa chupara unha pastilla, unha pílula, un comprimido de Secrepat. Laureano Piñeiro, O Gadañas, chupou outra máis mentres sentaba para aguantar eses ardores.
Co alivio sobre o seu corpo, volveu coller o sacho e puxo algunhas cebolas máis. Non se acababan nunca. E as ansias podíanlle, xa que aínda quería sementar algunhas patacas.
Volveron os ardores. Volveu o cuspe á boca. Volveron as ganas de vomitar, de devolver. Maldita sexa! O Gadañas foi ex profeso á aldea para facer algo útil e vía que o pasaba mal. Tan só a música que lle saía polos auriculares lle aliviaba a situación, lle mitigaba o malestar.
Cando rematou de poñer esas cebolas e de cavar as outras, sentou durante un bo tempo, ata que notou que o corpo, dun xeito ou doutro, seguía pedindo guerra. E guerra lle deu. Trasladouse a outro recanto da leira e dedicouse a sementar patacas. Cando levaba tres pequenas gavias asomou por alí un parente da muller e, ale, deulle á tarabela un pouco. Nese tempo, a Laureano íaselle a vida porque vía que así non adiantaba no traballo. Quería darlle un bo golpe para rematar na seguinte ocasión. Agora, xa veremos.
Iso si, a parola valeu para calmar, por fin, o estómago e xa se dispuxo a atacar con ansia o eido. Na seguinte gavia acabou co mineral. Definitivamente, a sementeira de hoxe non estaba para el. Haberá que moverse na seguinte quenda.
Almas sen espírito
Nube branca. Corvo negro. Beizos vermellos. Toxo verde. Non todas as cores se poden mesturar na andaina do camiño que non leva a ningunha parte. Hai canellas cegas e estradas pola vía láctea da nostalxia. Que todos os acaneadoiros bailen unha muiñeira sobre unha alma en pena. Hai almas que non teñen espírito, como hai espíritos que non teñen carácter. Hai persoas que existen porque alguén as puxo aquí.
Móbil negro. Mesa negra. Cadeira negra. Bolígrafo negro. Non todas as memorias teñen o seu recanto. Hainas que aboian sobre un único recordo. Como hai recordos que nunca saíron do mesmo recuncho. Todo está na forma en que usemos as unhas e os outros. Se hai silencio non pode haber ruído. Mentres que, se hai ruído, podemos illarnos en silencio ou co silencio.
Aire frío. Pinga de orballo. Gota de auga. Paraugas aberto. Pero un raio de sol asoma polo firmamento. Agora cada quen que busque a temperatura adecuada ou que persiga a sombra dos soños, dos seus propios soños. Sempre haberá soños para soñar e pesadelos que non deixan conciliar o sono. Pesadelos para sufrir, para padecer. Agora deixade caer os sentimentos sobre as almofadas do tempo.
Tempo que pasa. Todo acaba. Nada queda. E o lobo que oulea. Porque hai berros que hai que soltar desde a máis completa señardade. Como hai soidades preñadas de silencios. Hai berros secos e hai berros longos. Hai berros que mancan. Hai silencios morriñentos e tristeiros. Hai silencios enleados en pel de astracán. Como hai nobelos envoltos nos insomnios, nos desvelos noitébregos.
