Pingas de Orballo

Loa ó Té Verde
Este xornal acaba de publicar un dos meus Pingas sobre a cor verde. Un dos lectores que, grazas a Deus, teño por aí non tardou en darme o recado: que de todas as cousas verdes ou expresións que usara, deixara o té verde. Tiven que darlle a razón. Aínda que o meu subconsciente sinalaba que era algo normal tal esquecemento; non son dos que toman té. Teño máis mono de café.
Non obstante, recoñezo que houbo unha temporada durante a que, en dous ou dous anos e pico, tomaba té no traballo á primeira hora da mañá. Tres compañeiras tiñan unha teteira e, para que non me fixen café á parte, non me quedaba outra que optar pola infusión esa, máis británica que española, para poder estar de parola durante aqueles minutos. Como se adoita dicir, tomábao por obrigación. Iso si, nin naqueles anos oitenta do século pasado nin agora, o té non é das infusións que me agraden moito. O que ocorre é que me pasa como coas comidas: que se hai que comelas, cómense.
Entre esa etapa e as conversas ou peticións nos bares, sei que hai unha auténtica morea de clases de té; desde o negro ata o fermentado, desde o verde ata o amarelo e unha ringleira máis. Hoxe toca loar ó té verde porque me esquecín de sacalo á palestra. Tal esquecemento o compenso agora para aclarar os seus beneficios. Seica reduce o estrés, mellora a concentración e fortalece o sistema inmunolóxico. Ante isto, case me tenta volver a el: estes días ando en tensión coa sementeira das patacas, a miña concentración en certas materias é paupérrima e, se o tomara, non me entraría ningún virus nin axentes patóxenos que me escarallen o sangue.