Mandón
Nubes negras sobre o ceo de Baños de Molgas que ameazan chuvia. Xa veremos se mando chover ou non. Non sempre chove a gusto de todos. O meu gusto é raro: podo mandar chover agora mesmo para xiringar a alguén ou podo mandar chover pola noite, que quizais sexa cando menos molesta.
Sempre fun un mandón. Mandeille rosas a Sandra e, a moitos máis, mandeinos a tomar vento fresco, por non dicir outras barbaridades. Ante todo, educación. Aínda que sexa un mandón.
Mañá, se quero sementar patacas, mando que saia o sol. Se a nugalla prende de min xa ás nove da mañá, mando chover e deito co sacho sobre un xergón de millo. Tamén podo mandar ó sacho cavar só, pero non procede; igual me torce os regos. E as cousas ben feitas, ben parecen.
Mandeille a alguén que lle collera tres peras ó olmo e, o paspán, non vai coller castañas nun loureiro. Rifeille, claro. O pobre escusouse co domingo de Ramos. Porén, mandeino a capar o grilo, que practicamente é o mesmo que mandalo a darlle cornadas ó tren.
Son un mandón incluso para min mesmo. Dígome: vou por aquí, e collo por aquí. Cando digo: vou para alá, pois para alá marcho. Son mandón pero tamén son obediente. Por veces é certo que non sei que me dicir e quedo quieto, indeciso, coma un pasmón a velar vir. Non obstante, mandar non é tan fácil. En certos momentos, hai que saber mandar. Como tamén é verdade que algúns non saben, pero mandan que nin o carallo.
