Verde
Verde que te quero verde, dicía aquel poeta. Verde é a cor da esperanza, dicía aquel outro, outro calquera. Verde é a natureza, que é libre e salvaxe. Si, traidora tamén. E bonita, principalmente bonita. Verde é por veces o mar. Verde é o toxo verde. Verde é o sabugueiro. Verde é esa crítica ou rifa que lle botamos a alguén... poñéndoo verde.
Verde é Hulk, e o Grinch, e a Máscara, e a ra Gustavo, e a malvada bruxa de Oz, e a Cousa do Pantano, e o Marciano Gazú, e o Sapo de Tiana, e as Tartarugas Ninja, e Gamora, e o Trasno Verde, e o Cabaleiro Verde, e Shrek, e Ioda e Mike Wazowski.
A cor verde tamén se asocia á frescura, á saúde, ó crecemento e á renovación da enerxía, ó equilibrio emocional. E aínda que xa o dixen, volvo dicilo: é a cor da esperanza. Tamén a cor dun vestido elegante.
Verde é como dar permiso: dar ou ter luz verde. Verde é cando a vivencia está preñada de inexperiencia: estar verde. Verde é como ser un estraño: es máis raro que un can verde. Verde é a libido á súa máxima potencia ou expresión: ser un vello verde ou contar chistes verdes. Verde é desexar o que non se ten: estar verde de envexa. Verde é chegar tarde, mal e nunca: a boas horas, mangas verdes.
E, se quero, verde tamén pode ser o silencio, un berro, o outeiro dun peito, un paxaro verde, a esperanza, un asubío, un campo de fútbol, outra vez a esperanza, outra vez un vestido, unha canción, un lamento, unha vez máis a esperanza. O vento tamén é verde: verde que te quero verde; verde vento, verdes ramas. Verde incluso é o etcétera final.
