Reflexións do meu amigo Balbino acerca de...

A pouca importancia que teñen (ás veces) tantas cousas ás que lles damos demasiada importancia
Hai moito tempo houbo un emperador (que non era de aquí preto, así que, por favor, que ninguén pense mal) que recibiu a visita duns xastres milagreiros que podían confeccionarlle un traxe extraordinario, un traxe que nin tan sequera o gran Giorgio Armani podería chegar a elaborar. E que tiña de especial semellante peza?, preguntarán. Pois ben, a súa peculiaridade era que o tecido co que ían confeccionalo só podía ser visto pola xente intelixente, de maneira que os parvos e barallocas (non poñeremos exemplos xa que hai dabondo) nunca poderían chegar a percibilo. O emperador quedou marabillado por esta proposta que, ademais de proporcionarlle unha elegantísima vestimenta única no mundo, serviríalle para detectar aos idiotas, polo que pagou aos xastres máxicos canto lle pediron polo seu traballo. O problema é que, cando chegou a hora de probarse o traxe, o primeiro que non foi capaz de velo foi o propio emperador. Ben, nin el nin o resto da súa corte porque aquela peza marabillosa simplemente non existía, todo era froito dunha elaborada fraude que ninguén quixo descubrir porque iso supoñía confesar que se era un completo imbécil.
E a que vén lembrar agora esta entrañable historia do "traxe novo do emperador" que debemos ao escritor danés Hans Christian Andersen? Pois porque en ocasións todos actuamos como as vítimas deste conto, negándonos a recoñecer que aquilo que todos consideran algo importante, en realidade non lle importa a ninguén e carece de toda relevancia. Un exemplo ben próximo no tempo tivémolo coas fotos que boa parte dos medios de comunicación deste país publicaron da princesa de Asturias nunha praia de Chile. A todos os comunicadores destacados da prensa madrileña pareceulles un notición que a filla do rei aparecese nunha praia bañándose e dedicaron a esta importantísima cuestión horas e máis horas de comentarios e informacións, e non falo só da prensa rosa senón da práctica totalidade dos participantes habituais nos faladoiros da vila e corte. Supoño que a razón de semellante balbordo é que aínda queda no subsconsciente colectivo a idea de que os membros da realeza son dunha natureza diferente do resto dos mortais, unha idea que vén dos tempos nos que se cría que o poder víñalles directamente de Deus e que só a El debían dar conta dos seus actos.
Foi neses días cando un parvo que non dubida en ocultar a súa simpleza, como é o caso do meu bo amigo Balbino, preguntoume: Pero de que se asusta esa xente? Será que pensaban que as fillas dos reis non ían á praia cando vai calor e teñen a sorte de atoparse preto do mar? Ou seica crían que as princesas só báñanse levando longos traxes de etiqueta e unha diadema na cabeza?
"Eu o único que vexo aí -engadiu Balbino á vista de tan relevante testemuño gráfico- é a unha moza bañándose aproveitando que ía bo tempo e estaba nunha praia, unha imaxe que se repetirá miles de veces en calquera areal da costa galega durante o próximo verán. Ou, polo menos, esperemos que así sexa porque aquí, en Galicia, nunca se sabe o que vai pasar co tempo."
Máis ou menos o mesmo podemos dicir de tantas declaracións dos nosos políticos ou de xente famosa ás que lles damos unha importancia extraordinaria, aínda que en moitas ocasións non deixan de ser simples bobadas que o único que revelan é a simpleza de quen as pronuncia... Por exemplo, cando alguén di que é unha vergoña que a presunción de inocencia sexa máis relevante que a denuncia dun presunto delito, ou que o diñeiro público non é de ninguén, ou que as verteduras do Prestige eran uns fíos de nada, ou que a culpa da guerra de Ucraína é de Zelenski e dos países que prestan a súa axuda ao país invadido, ou que os galegos carecemos de sentido do humor, ou que os responsables da actual guerra de aranceis son os europeos por non someterse ás esixencias do emperador de Occidente, e tantas outras que esquecín porque, no fondo, non teñen a maior transcendencia.
Balbino sempre conta unha anécdota que ocorreulle hai uns anos mentres visitaba O Porto. El acababa de saír dunha famosa librería que hai alí e da que se di que inspirou á autora de Harry Potter a súa descrición da biblioteca de Hogwarts, o colexio do famoso mago (que, por certo, debía ser un chiringuito porque tratábase dun centro privado e xa saben o que alguén afirmou hai pouco das universidades privadas). Como era a hora de comer, Balbino dirixiuse a un restaurante que estaba en fronte da librería en cuestión. E saben a quen viu alí xantando? Pois á que por aquel entón era a vicepresidenta do goberno de España, unha política cuxas palabras se comentaban en todos os faladoiros madrileños e que todo o mundo por aquí consideraba que era todopoderosa, ou case. Pero resulta que alí, no Porto, esta señora non era ninguén especial, ninguén miraba para ela, a ninguén preocupáballe que estivese naquel restaurante como o resto do populacho porque ninguén a coñecía. Xa ven, resulta que a xente que nos parece tan importante convértese nunha completa descoñecida cuxa presencia ou cuxas palabras pasan totalmente desapercibidas tan pronto como cruzan a raia imaxinaria que nos separa de países veciños como Francia ou Portugal. Ben poderiamos dicir aquí aquilo de que todo é vaidade e só vaidade. Ou algo peor: Cantas veces esas declaracións que os xornalistas de Madrid analizan durante horas non son máis que indicios da estupidez de quen as pronuncia porque, como di o gran Forrest Gump: Parvo é o que di parvadas. Pois iso...