A Poeta María das Dores Arribe Dopico
Rivero, Manuel - lunes, 21 de abril de 2025
A poesía inédita de Lola é marabillosa, se grande era a súa creación literaria coñecida a través dos libros de texto e das conferencias, cando temos a oportunidade de acceder a parte que nos queda do seu arquivo persoal, descubrimos textos sublimes, dunha harmonía perfecta, de tristeza profunda, espida, dor, morte, loito, desencanto, memoria dos tempos idos, firmeza, coherencia, e loita. Son berros secos, que braman en contra das inxustizas e dos silenzos, que levan ao anonimato e a indiferenza.
Eu descubro en Lola, algo similar a creación de Guerra da Cal, a quen coñecíamos como escritor, sen embargo a descuberta da súa poesía, foi algo máxico e sorprendente.
As máis de duascentas poesías "In memoriam" ao seu irmán Jorge, son para ler e reler, e así, entender unha pequena parte da súa dor e o seu sufrimento por perder a quen sempre coidou, quixo e admirou con tanta intensidade, "o seu meninho". Unha parte importante deses poemas están escritos na cara branca dos sobres de té, que a diario tomaba na cafetería Avenida de Ferrol.
A pesar da súa crenza limitante, ao afirmar que nom o era, Lola foi unha gran poeta. É difícil realizar unha pequena escolma da súa criazóm literaria:
Se eu fora poeta
Ai! Si eu fora poeta...!
Se eu soubera cantar...!
esta angústia que sinto
botaria-a a voar
em cantiga saudosa
e levaria-a o ar
longe de mim... mui longe...
até o fundo do mar...
Mas nom nacim poeta...!
Nunca soubem cantar...!
Soledade
Soledade, minha amiga e senhora!
quero-te bem, por seres companheira:
cada ano, cada día, cada hora,
graças a ti nom caminhei senlheira.
Os meus passos guiache cara o Norte,
amiga fiel, constante, toda a vida...
andando a par de mim, mesmo de noite,
aliviavas a dor da alma ferida.
Convivemos em solidariedade,
confesso sem rancor nem vaidade,
suplicando-che a graça derradeira:
No momento supremo, soledade!
da-me a mao, nom me deixes, tem piedade!
quero morrer tendo-te á minha beira.
Andurinhas
O voo das andurinhas pom-me sempre
um toque melancólico no espíritu;
é, talvez, a lembrança
de todo o que se se foi ou se está indo.
Mas o tempo passado
e as persoas queridas
nom tornam, como as aves migratorias.
Felizes andorinhas!
Chuva
Chove na tarde gris. Chove.
Nom hai nada no mundo,
mais que a chuva
e umha terra mui árida que a absorve.
Paisage desolada.
Essa sombra, que avança, será a Morte
que vai buscando abrigo
no corpo aterecido de algum pobre?
Noiteboa
Noiteboa vivida na infância
com grande lediça...
esperada todo o ano com ánsia,
mesmo com cobiça...
Os caminhos da vida, tam duros,
roubarom-me os aços.
A ilusom dos sentimentos puros
morreu nos meus braços.
Sinto dores que o tempo nom calma
passado... presente...
Tenho frio no corpo e na alma
e névoa na mente.
Entre veus aparecem os rostos
um día queridos
misturados os vivos cos mortos
ausentes... perdidos.
Fai-se festa esta noite no mundo
porque Deus naceu....
Desde a minha soidade, eu pregunto:
Por que nacim eu...?
Arco - da - velha
Arco - da - velha, abóbada
celeste, fugidia, misteriosa
dos sonhos inocentes dessa infáncia
perdida, sepultada, sem retorno.
Arco - da - velha, mágica,
multicolor alfombra fabulosa,
levavas a meninha a um paraíso
de pam branco e bonecas para os pobres.
Arco - da - velha, mítica,
efémera, fugaz, maravilhosa
ponte de colorido e de esperança,
sobre umha realidade sempre em sombras.
Arco - da - velha, símbolo,
de aliança harmoniosa en todo o cosmos,
que foi daqueles sonhos adiados
e de paz, anunciada pola pomba?
Singraduras
Ao cabo de incontáveis singraduras
por mares perigosos e lonjanos
que me encherom a alma de tristura,
de mágoas, inquietudes, desenganos...
descobrim que no mar do Esquecimento
reinam sempre o sossego e a bonança.
Deslastrada de todo sentimento
ancorei, para sempre a minha barca.
Aí agarda a viage derradeira...
Sem temores, tranquila, confiada...
Vem Morte, vem aginha, companheira!
Da vida... eu já nom espero nada.
Suspirando dia e noite
Suspirando dia e noite
a reo chamo por ti...
E ti arredas-te de mim...
ti, que es para mim o Norte!
Por que nom me levas, Morte,
se eu nom fago nada aqui?
O que hai para ver, ja o vim,
e nada achei do que goste.
Dá-me umha mam, ti que es forte
e tira, tira por mim...!
que eu caminho cara ti
suspirando dia e noite.
Mar da minha terra
Como o mar da minha Terra
bate com forza nos cons
assim bradei dia e noite
chamando por Ti, Senhor.
--
E coma a escuma das ondas
ficou a minha oraçóm:
pulverizada e desfeita.
Nom ouviche a minha voz!
--
Passei frío, tivem fame
e vivim numha prisóm
feita de dor e de bágoas;
nom me visitache, nom...
---
Eu perdin-che desde aquela
esse confiado amor
que che tinha, desde nena,
no fundo do coraçóm.
--
Esquecer... nom te esquecim;
a tua pegada ficou;
e o lugar que Ti ocupache
ninguém mo enche Senhor!
Corpo cansado
O meu corpo cansado pede terra,
o espírito reclama o seu acougo,
nom abrandam, aos que me fam a guerra
as lágrimas que correm dos meus olhos.
Como lobos que baixarom da serra
dam voltas ao redor dos meus despojos,
discutem, ameaçam, algum berra,
a pressa que disputam: os meus ossos
pois outra cousa já de mim nom queda.
Crecente afiado
No céu puro, estrelado,
entre inocentes pontos luzidios,
o crecente afiado:
cintilante ameaça de foucinho.
Sobre o chao, a geada
deixa um rasto brillante, humedecido,
nas ruas solitárias,
fere como um cuitelo o vento frío.
E no corpo, cansaço.
No coraçom, a soidade do vazio.
Na mente, porfiada,
a certeza fatal do meu destino.

Rivero, Manuel