Saltos de canguro
Descendo un chanzo coa perna esquerda. Deixo caer o pé dereito no seguinte. Sigo baixando. Cando me quedan tres ou catro chanzos para rematar a escaleira (ó final conteinos e eran catro), pego un salto. Xa estou fóra. Boto a correr pero axiña penso no salto. E por que non salto coma os canguros?, me digo. Empezo a saltar coma os canguros. En cada salto que pego noto e vexo que cada vez vou máis alá, que cada vez o salto é máis grande. Isto recórdame ó incrible Hulk. De Hulk non teño nada. De canguro poida que moito.
Cando os saltos empezan a ser de varios metros, asústome un pouco. Por un lado, quero probar para saber ata onde chego. Por outra parte... e se nun dos saltos xa non atopo nada?, se cruzo, por exemplo, o charco, é dicir o océano Atlántico? Un auténtico dilema.
Porén, sigo saltando. Pero controlándome, non poñendo moito interese da miña parte, ou sexa, non tensando os músculos, nos facendo forza nos xemelgos, non impulsándome no salto. Empezo a saltar como a cámara lenta, con desgana, como se fose un adestramento deportivo ou ximnástico. Emporiso, e como a cabeza non deixa de darme voltas, probo de novo a saltar coma o principio.
Tenso os músculos, aperto os dentes, impúlsome. Impúlsome desde a Aira de Arriba de Baños de Molgas e caio no pico máis alto do Himalaya. Por un instante, non souben onde caera. Como noto que me afogo, sei que é o Himalaya. Sen problema. No seguinte salto aterro na ponte vella da mesma vila molguesa. Son un crack.
