Debuxando un atlas
El díxolle a ela que quería facerlle un atlas nas súas costelas. Ela paroulle os pés, dicíndolle que para chegar ás
súas costelas, antes tiña que cruzar moitos ríos e lagoas, cabos e enseadas, vales e montañas. Os dous ríronse da situación. Porén, el colleu o lapis de carpinteiro e debuxou un outeiro sobre o seu peito esquerdo. Ela, como lle fixera cóxegas, medio en broma medio en serio, lanzoulle unha labazada. Mal empezamos, pensou el. Mal camiño leva, meditou ela.
El, xa algo nervioso, baixou co lapis polo val. Aí, ela, bufou un pouco, pero deixouno seguir. Miráronse ós ollos, brilláronlles ós dous e sorriron. El respirou algo máis tranquilo. Ela riu polo baixiño. Por sorte non sería un val de lágrimas. No embigo formoulle unha pequena lagoa. Cando iniciaba o lapis un leve percorrido descendente, ela tensou os músculos, el parou de repente e os dous exclamaron ó unísono: aquí paz e despois gloria!
El entendeu ou fixo que entendera e subiu o lapis deica os beizos. Aí si, aí, ela, deixoulle debuxar todo un universo de cor vermella... coa outra punta do lapis. El plantoulle de diante un espello e ela expresou alegría cos seus propios beizos: bonitos, riseiros, moi abertos.
El comentoulle que o atlas non estaba completo. Ela entendeuno e deixoulle debuxar o corpo enteiro. En cada trazo un outeiro de silencio, un recordo, un toxo bravo, un cabo solto, un momento golfo, unha serea de mar, unha depresión entre os peitos, un universo enteiro. O seu universo. O dos dous.
