Subín ó ceo. Baixei ó inferno.
Subín ó ceo. Baixei ó inferno. Na subida botei a lingua fóra. Na baixada, metina dentro. O caso é non quedar quieto. Subín amodo porque todas as costas custan e baixei correndo porque, para abaixo, todos os santos axudan. Iso din. Como se di que, ás veces, é peor a baixada que a subida.
Subín ó ceo. Baixei ó inferno. Todo vai e vén. Todo entra e sae. Todo sobe e baixa.
Todo son pingas de orballo... cando orballa. Se non orballa, haberá que pasear pola praia. Para sentir nos pés a auga.
Subín ó ceo. Baixei ó inferno. No ceo estaban todos os anxos coas ás abertas e atentos ás aburridas parolas de san Pedro. No inferno... no inferno tan só estaba o demo. Ese demo temido por veces e tentador outras. Hai que recoñecer que ten o seu aquel, o condenado. Tamén todo o que é prohibido é máis que tentador.
Subín ó ceo. Baixei ó inferno. A subida era como a memoria preñada de nostalxia, como a inocencia bailando un tango agarrado á infancia. A baixada era como ese berro seco esgazando o silencio, como ese verso que se solta, que cae do poema.
Subín ó ceo. Baixei ó inferno. A lingua prefiro que siga dentro. Se a boto fóra, igual se desboca e córtanma. Dentro atopa a suficiente calor e a precisa humidade para manterse contenta. Subir e baixar, baixar e subir. Co ben que se está tombado nun sofá. Coa lingua dentro, aínda que, de cando en vez, se bote fóra para coller folgos.
Ouleando desde o outeiro
Alá, na distancia, está o outeiro, o lombeiro. No alto do outeiro está o lobo. Ouleando. Cun ouleo longo, queixoso, rachando o silencio. Hai ouleos que avisan, que son coma unha chamada, que comunican. Tamén os hai que marcan territorio.
O dese lobo era un ouleo triste, melancólico, morriñento. Non era un só ouleo. De cando en vez tomaba folgos. De cando en cando alzaba a cabeza e ouleaba. Ouleaba mirando ó ceo. Ouleaba cara ó infinito e máis alá.
Semellaba que ouleaba de pena. Ó mellor era de ansiedade. Ouleaba chamando por algo, ou avisando á camada, ou quizais para que ningún destes se achegara.
Ouleaba baixo a luz da lúa vella. Ás veces acochaba entre as toxeiras, pero non tardaba en saír para oulear de novo. Ouleaba coa nostalxia preñada nos seus ollos. Ouleaba de noite e quizais soñase de día.
O lobo é gris, máis ben grande e, iso si, solitario. Non só nese momento. Outros días xa o vira no alto do outeiro, só, e... ouleando. Tan só ouleaba desde ese recanto, desde ese picouto, desde ese cume, quizais para remarcar con máis insistencia o seu territorio. Un territorio silandeiro no que, polo día, brillaban as cores amarelas das flores dos toxos e, pola noite... pola noite, a escuridade facía máis triste o seu ouleo, máis nostálxico, máis melancólico.
Cando chego á súa altura, sento á súa beira. El tamén senta, pero mirándome de esguello, desconfiado, suspicaz. Pásolle a man polo lombo, sorrío e, nunha arroutada..., ouleamos os dous!
