Moito Conto
Levei o conto deica a súa máxima consecuencia ou repercusión. Ata que o rematei. O conto non dicía nada, aínda que había algunha frase que podía dicilo todo, dependendo de quen a lese e como a lese. Ou sexa, a famosa expresión esa de ler entre liñas; pese a que sempre digo que, entre liñas, só hai espazo en branco, só hai baleiro.
O conto que contaba versaba sobre as consecuencias do ser ou non ser hamletniano, e sen saber moi ben quen era ese tal Hamlet. Porén, non fai falta ser Shakespeare para dicir que as cousas son ou non son, para dicir que as materias están ou non están. Non hai termo medio. Nin tan sequera nos contos. Todos acaban rematando; máis ben ou máis mal pero con final.
No conto que contaba asomaban as peripecias da vida. Que as hai e son moitas. Mesmo, a este respecto, e mellor que no conto, irían nunha novela. Porque todas as vidas, as de cada un de nós, dan polo menos para unha novela. No conto pódese narrar un instante, un simple momento, pero a unha vida enteira quédaselle pequeno. Entendendo como conto unha relación de feitos contados nun relato literario breve. A vida humana ten o seu aquel: é un suspiro e pode ser unha eternidade.
O meu conto non dicía nada, aínda que falaba de todo: desde a música morriconiana do meu propio universo ata o ruxerruxe dunha almofada a causa dun insomnio eterno; desde a estrutura dun colgante con forma de vaca ata o berro seco dun silencio morriñento; desde o baile duns pensamentos ata o desexo de arder a fogo lento. É dicir, moito conto para quedar colgado do baleiro.
