O accidente do Rañado
Corrín detrás de Felisindo, O Rañado, porque me roubara unha cesta de peras que tiña na palleira. Ó mellor era de mazás; mais é o mesmo delito. Corrín coa lingua fóra porque el corría máis ca min. E iso que era coxo, o condenado. Coxeaba da perna esquerda, que seica lla partira un cabalo cando este caeu enriba del.
O accidente acontecera na carreira que leva ós Caneiros, alá pola vila de Baños de Molgas, cando o movemento dunha serpe no valado asustou de tal forma ó cabalo que, a maiores do brinco que deu, acabou caendo sobre a perna esquerda do Rañado. Cóntase que os berros, máis ben os alaridos, de Felisindo foron tan intensos que, outra vez o cabalo, co susto, levantouse, ergueuse nun amén, nun alustro. Algo que quizais, dentro do malo, mellorase a situación do Rañado. Non poderemos saber como quedaría a perna no caso de que o animal seguise alí per secula seculorum.
A verdade é que tampouco sería tanto tempo; os alaridos do rapaz axiña alertaron ós veciños que non tardaron en formar unhas angarellas, unhas padiolas de troncos de toxos (alí mesmo había uns toxos arnais que semellaban carballos) coa que o trasladaron ó centro médico molgués e, de aquí, axiña marchou para a residencia sanitaria de Ourense.
Como non conseguiron arranxarlle ben a perna (o peso do animal fixera un auténtico estrago) quedoulle xa unha coxeira de por vida. Coxeira que non evita que, o malnacido, ande a roubar todo o que atopa no seu camiño. Está tan acostumado a fuxir que, mesmo coxo, corre coma quen leva o demo detrás.
Na gaiola da incapacidade
Flores silvestres sobre a albarda dunha besta. Auga de muíño que rega as veigas. Richard Chamberlain que lle dixo adeus á vida. E o pardal que chouta por entre as patas das mesas. Quero que todo flúa, que nada se estanque e que os bambáns dos soños amosen historias que poderán ser. Ou non.
Cereixas colgadas dunha lareira. Chourizos pendurados dunha cerdeira. O anverso mira con envexa, con denteira ó reverso e certos versos mófanse de parágrafos incompletos. Hai literatura para dar e tomar, para colgar nas orellas como hai escrituras baleiras, insignificantes, anódinas, mediocres. Quero que a composición dunha canción faga bailar aqueles sentimentos que van e veñen polas corredoiras do arco da vella.
Pouquiño azucre sobre o café. Café que baixa e quenta un pouco as ideas, aínda que, estas, as pobres, están na gaiola da incapacidade, no cárcere da ineptitude. Porque non son tantas as noces como as voces. Iso din. Quero que o universo caia sobre min. Seguro que me libro agachando nos buracos negros da memoria. Ou da conciencia.
Simone Mendes nos meus oídos. Baile de pés baixo certos ritmos. Badaladas de latexos que mancan no peito. Peito no que se oprime o desexo. Desexo que se axeonlla ante a ansia de querer e non poder. Quero cantar unha misa de réquiem na que as badaladas saian dun confesionario e os pecados capitais caian desde o propio campanario. Quero ser a estrela errante de Lee Marvin e o Love Me Tender nesta pobre tarde. Quero ser a proa da Perla Negra.
