A seitura e a malla
Levo dez minutos esperando a que caian os pans cocidos do ceo. Como vexo que non caen, opto por ir á palleira, coller a fouce e marchar segar o centeo ó Caneiro. E iso que nunca me gustou moito a seitura. É máis, odiábaa. Como non sabía cortar moi ben o centeo, este arrincábase e alá saía coas raíces e con toda a terra que, despois, aínda daba máis traballo para cortar rente, polo pé. Ó facer os monllos, a maioría das veces, espetábanseme as estelas nos dedos e as arganas pegábanse á suor. Todo era un auténtico calvario.
Na malla intentaba subir á meda para desatar os monllos e darllos medio preparados a outros veciños, que os botaban á máquina de mallar. O meu corpo, delgado, raquítico, pouquiña cousa, non daba de si para cargar con aqueles enormes feixes de palla e levalos, ó mellor, a uns cen ou douscentos metros, que era onde se atopaban algunhas palleiras... ou palleiros que estaban noutras airas distintas de onde se mallaba.
Cando as medas eran de seiscentos, setecentos monllos, ó rematar de desatalos, os dedos estaban en carne viva e con varias vinchocas, nas que, para máis aquel, a voaxa facía estragos, ou sexa, o proído que producía facía que insultases á malla e a quen a inventou.
Fálase de que a malla era bonita por aquilo da xuntanza veciñal, pero o que traballaba non creo que opinase da mesma maneira. A maiores de cansada era porca, con aquel po mesturado coa suor que proía por todo o corpo. Menos mal que a recompensa estaba nos pans cocidos no forno, e non caendo do ceo.
