Si vis pacem...

Sabemos ben esta sentenza en latín: "se queres paz, prepárate para a guerra". O que nunca imaxinamos é que esta sentenza histórica chegara a ter algún tipo de vigor nos nosos días. Pois aquí estamos: repicando tambores que coidábamos rachados na rotundidade daquel "nunca máis" da 2ª Guerra Mundial. A Europa do desarme volve a armarse ante potencias antagónicas que parecen unirse nun eixo autocrático. Falo, naturalmente, de EEUU e Rusia dispostas a esquilmar os recursos do mundo. Neste sentido habería que recordar que a paz non é só ausencia de violencia, senón tamén que toda persoa poida acceder aos recursos necesarios para unha vida digna.

É certo, temos que defender a liberdade e a liberdade precisa dignidade. Non hai liberdade sen recursos e hai quen quere posuílos exercendo, sen límites, unha violencia estrutural que rouba e esquilma á vulnerabilidade.

Hoxe quero crer na reformulación da sentenza "se queres paz para a guerra" pero non a costa de impoñer a violencia estrutural: esquilmar recursos, admitir conquistas, lexitimar invasores, humillar invadidos, ceder a terra sen ter en conta quen vai nela, reforzar ditaduras, recoñecer a liberdade do capital por riba da liberdade persoal. Non, non e non porque todo isto, lonxe da paz, sementa de (sen)razóns as guerras do futuro.