Por unha carrada de toxos
Estou á espera de que Honorato Vences Rincón, O Malnacido, pase por aquí para dicirlle catro cousas. Non se lle deu por rozar un carro de toxos da miña poula! Así, polas bravas. Sabendo perfectamente que non era súa a finca. Aínda me viu onte nela. Porén, rozou igual. E, coidadiño, que aínda lle teño que mirar ben os marcos. Desconfío un carallo dos procederes do Malnacido.
Honorato Vences é fillo único. Descendente de Eulalia Rincón e de Samuel Vences, Os Americanos.
Estes, aínda que naceran na parroquia de San Martiño de Betán, alá polas terras de Baños de Molgas, marcharan para a América (dise que para Cuba) de moi cativos e, cando volveron, os veciños non mataron moito a cabeza: "Volveron os americanos". E Os Americanos lles quedou de alcume. Os veciños, quéirase que non, e a pesar das vagancias mentais, tamén son listos. Igual que con Honorato, que vendo que era de malas ideas e de moita verborrea, de moita inxuria ou aldraxe, puxéronlle O Malnacido. Quedade coa copla: a xente de aldea, aínda que semella parva, non é tal; son máis listos que os da capital.
Ó que ía: que estou á espera de que O Malnacido asome por aquí. Vai saber o que é bo. Ó mellor non aparece, porque como pregoei un pouco a falcatruada que fixera, igual me colleu medo e estará á espera de que se me pase esta carraxe que me obnubila os sentidos. Confeso que son moi calmo, moi cachazudo, moi benévolo, pero se me moven o marco... E non digo nada se me rouban unha carrada de toxos. De toxos! Mesmo poida que non responda de min.
Todo pasa, algo queda
Canto de codorniz no areal dos soños. Voo de lavandeira nos recantos da memoria. E queda a rula mirándome por entre as follas dos castiñeiros. Fun auga no mes que lle roubaron a Sabina e fun día longo no maio de moitos anos. Fun río, fun vento, fun canción, fun verso solto, fun albarda de burro e caxato de temoeiro. Son flor de toxo e eco de berro, e señardade de silencio, e nostalxia dun tempo. Son o meu propio universo.
As sombras de Paloma San Basilio non son as mesmas que as de Rosalía de Castro. As miñas sombras asómbranme nun día gris, escuro e ameazando chuvia. É igual; eu ando sempre pola sombra, aínda que o meu físico nin tan sequera faga sombra.
Tempo de rir nun mar de bágoas. Tempo de chorar ante unha lagoa en calma. Tempo de oulear coma un lobo desde o alto dun outeiro. Que todos os sentimentos se suban á Perla Negra e naveguen polos océanos da da señardade. Que o tempo se deteña, ou non. Que o tempo pase, ou non. Que o tempo furgue na memoria dos tempos.
Pomba coxa. Galla partida. Mesa que baila. Xesto raro. Aceno estraño. Pasos que soan. Ruído na rúa. Sol que asoma tras unha nube branca. Pinga que cae dunha nube negra. Andaina por entre a natureza. Fotos que alegran a vista. Refuxio de pecadores. Consolo dos aflixidos. Unha misa de réquiem por unha vida que foi. Un responso pola andoriña do conto. Todo pasa, algo queda e o silencio empreña no baleiro.
