O susto no cemiterio

Ramón, era un home que tiña varias terras no barrio da Pontevella en Fazouro e un día, por motivos de traballo tivo que madrugar para ir facer unhas tarefas nunha daquelas terras.

Levantouse moi cedo e saíu cara a Pontevella sobre das seis da mañá, perfectamente iluminada pola lúa chea dun cálido mes de setembro.

Ramón colleu por un camiño que atallaba, pero que pasaba por entre o cemiterio e a igrexa parroquial.

Ao chegar ao cemiterio, Ramón puido escoitar como se fose o son dunhas campaíñas ao tempo dun estraño ruxe, ruxe.

Puxo os ouvidos ben agudos e si, eran unhas campaíñas e un ghau, ghau, ghau que se acompañaban un ao outro constantemente: tilín, tilín, tilín, ghau, ghau, ghau.

Certo foi, que Ramón asustouse moito, pero antes de recuar par atrás e abandonar a súa tarefa, achegouse á cancela de ferro que facía de peche ao Campo Santo, e baixo a clara luz da lúa intentar ver, que sería ou que pasaba no interior?.

E si, puido ver, pero cos ollos aterrorizados. Veu como dúas mans lle dicían: Ven, ven, ven, ao mesmo tempo que as campaíñas e o ghau, ghau, ghau seguían soando, ghau, ghau, ghau, tilín, tilín tilín.

Ramón, a punto de deixarse morrer ou botar a correr e pedíndolle a Deus que non o abandonara, xusto nese momento sentiu unha voz de muller con un claro acento xitano que berraba:

¿Ocelillo, xiquillo, jonde te has metíu?,

e unha voz de neno, responde desde o interior do cemiterio:

¡dentro del cementerio madre, dentro del cementerio!.

Ramón, xa botou contas de tal historia. Resulta que o día anterior celebrouse a romaxe de San Campio á cal ían vender obxectos os xitanos e outros mercaderes. Os xitanos durmiron no seu carro aquela noite, pero madrugaron para marchar, e mentres que recollían o campamento, e neno deulle o almorzo á mula, pero como no campo da festa estaba a herba esmagada de bailar na festa o día anterior, pois non tivo máis remedio que meterse no cemiterio para que a mula comera herba en bo estado, así que Ramón o que escoitaba eran as campaíñas que lles poñen ás mulas no pescozo para non perdelas. O ghau, ghau, ghau era o ruído dos dentes ao tronzar a herba a mula, e as mans que parecía que o chamaban, eran as orellas da mula ao mover a cabeza, un tanto esaxeradas na sombra pola luz da lúa.