A RAG non é nada pavera
Hai uns días, escribindo uns sinónimos referentes á alegría, á simpatía, quixen escribir pavero e tiven que facelo como acabo de facer, entre comiñas, porque a Real Academia Galega non admite tal vocábulo. A verdade é que me estrañou moito porque é un termo que, polo menos antes, usabamos cando nos referiamos a que alguén era moi simpático, moi divertido.
Buscando, buscando atopeime cun artigo de Francisco Ríos, no que tamén reivindicaba a palabra pavero e pavera, e no que poñía de exemplo o uso dese adxectivo por diversos escritores galegos, desde Camilo José Cela ata Torrente Ballester, desde Antón Villar Ponte ata Otero Pedrayo, pasando por Neira Vilas, Blanco-Amor e Méndez Ferrín, que non é moco de pavo.
Ante iso, non entendo como a RAG non recolle ese vocábulo cando se ve que foi de bastante uso. Os dicionarios deberían de recoller todas as palabras que se usan algunha vez, aínda que, por exemplo, se empreguen mal. O propio dicionario faría constancia disto: de que é unha palabra mal usada e debería dar outra opción. Hai que lembrar que hai zonas nas que, ó mellor, só se usa aí tal termo, pero estando á orde do día nesa contorna, a Real Academia debería ter en conta ese detalle.
Que pavero non existe en galego? Vale, moi ben. O dicionario da RAG que o poña, que o tache (como sei que fai con algunhas palabras) e que recomende, por exemplo, pándego, ou simpático, ou divertido. Eu teño dúas máis que tampouco aparecen, pero que usamos moito de rapaces: goldrar (pasar un río descalzos) e carrancoña (raíz das árbores).
Paxaros sobre a cabeza
Abafado. Abaixar. Abacelar. Abadexo. Abaetado. Abalar. Quere a señardade esculpir unha estatua de castiñeiro na que asome un verso de devezo. Quere o silencio nadar por entre as pingas que caen do ceo. Cada pinga é un rumoreo. Cada murmurio é como unha historia que aínda non se contou. Hai historias que, con catro palabras, ensinan todo un mundo e hainas que, con miles, non instrúen nada.
Baballa. Babeco. Babiolo. Bacallau. Bacieiro. Bacteria. Baduar. Queda a nada bailando ó ritmo do baleiro, no que nada hai e no que nada é. Tan só unha misa de réquiem polos que pensan que se van e aínda están. Queda o espello reflectindo as mamilas ou bicos do peito e, agora, como non, a soñar esperto. Que cada soño sexa un mundo e que cada mundo sexa único.
Cabaceiro. Cabaleiro. Caciquismo. Cadeira. Café. Cagalla. Calabozo. Camaleón. Sei que mentres chova non hai sol e que a negra sombra que me asombra, agora mesmo, non me pode asombrar por falta de sombra. Chove. Chove sobre a culpa solteira e a conciencia vinculeira. Non sempre chove a gusto de todos. Porén... se chove, que chova.
Dactilar. Dádiva. Dabondo. Daguerrotipo. Dalia. Danar. Dantesco. Datar. Dasiúro. Paraugas abertos. Coches correndo. Billetes voando. Flor de toxo. Latexos no peito. Can ladrando. Lobo ouleando. Cuadratura no círculo. Pernas abertas. Silencio deitado no ruído. Ruído rachando o silencio. E que todos os paxaros voen sobre a miña cabeza. E que todo o meu ser navegue na Perla Negra. E que todas as guerras rematen nun amén. Aquí paz e despois gloria.
