Queimaduras
Quixen coller o sol e queimeime. Non sei a quen lle quixen demostrar que non hai nada imposible. Xa días atrás pillara unha estrela fugaz e puxéraa ós pés do santuario dos Milagres. Puiden poñela no outeiro no que, de rapaz, pelexara co lobo, alá en Sudalomba, no monte Medo, pero por unha vez cambiei de idea e apousenteina baixo o manto da virxe dos Milagres. Brillaba a santiña e brillaba a estrela. Que bonito.
Quixen asubiar un tema de Ennio Morricone desde a proa da Perla Negra, pero tiña a boca selada, precintada. Facía poucas horas que alguén me dixera que en boca cerrada non entran moscas e, eu, obediente, seleina con silicona ben quente. Pasoume coma co sol: queimeime. Tampouco consigo entender moi ben por que me dixeron o de cerrar a boca, cando eu nunca critiquei a ninguén. Ó mellor lanzo algún que outro improperio, algunha aldraxe, e máis nada.
Quixen pasarlle o ferro a un mangado de roupa e, no primeiro intento, xa me queimei. Ninguén me dixera como se collía o aparato e, eu, practicamente, abraceino. Naquel momento vin máis estrelas que a fugaz que pillara. Axiña caín na conta de que tal aparato tiña unha asa, que sempre pensei que era tan só para colgala dalgún cravo... ardendo.
Quixen facer posible o imposible. Gozar onde había indiferenza, apatía. Berrar onde había que manterse en silencio. Rir onde, xusto naquel momento, só había bágoas. Confiar na esperanza onde todo rematara. Quixen facer tanto que, ó final, acabei escaldado de arriba a abaixo.
