Alto, forte, intelixente, serio, devoto
Contan as crónicas do santuario dos Milagres que o irmán Manuel Pato, nado en Almoite, Baños de Molgas, o 1 de outubro de 1910, foi un dos que máis financiamento acadou para a construción do colexio; e realizando todas as operacións desde o barrio de Hortaleza da capital do Imperio.
Manuel Pato Romero, un home alto, forte, intelixente, serio, devoto e dado a tratar coa "xente ben", entrou na Congregación dos Padres Paúles
(os administradores do santuario molgués, así como do propio colexio) con 19 anos. Logo de pasar un tempo nas illas Canarias, pódese dicir que o resto da súa vida pasouno no citado barrio madrileño, onde se encargou de varias fincas de labranza. Lembrar que a Igrexa sempre foi un auténtico imperio en posesións terreais (e non tan terreais) e necesitábase moita xente para facelas producir (a maioría das veces á conta dos veciños e de forma gratuíta). Manuel Pato semella que tiña bo trato cos obreiros e foi pioneiro na adquisición das máquinas adecuadas que, por aquel tempo, aínda brillaban pola súa ausencia.
Este irmán tivo a gran sorte de librar de ser fusilado, aínda que non puido evitar pasar por cárceres e campos de concentración. Cando lle chegou esa idade na que se perden facultades para realizar certas actividades, optou por recluírse no propio santuario; á beira da súa casa, dos seus.
Convalecente desde o 25 de marzo de 2004 (estivo hospitalizado do 13 ó 27 de maio), todos os que o atenderon confirmaron o seu bo comportamento e o seu esforzo na colaboración das tarefas do seu coidado. Manuel Pato Romero morreu ás once da mañá do 15 de xaneiro de 2005 á idade de 94 anos. Ós dous días celebrouse o funeral e enterro, ás doce da mañá, no propio santuario, xusto por detrás do camarín.
A primeira idea é a que conta
Deixo o bolígrafo negro que escribe azul sobre a mesa e bótolle unha ollada ó descrito. Esgazo o papel. Miro para un lado. Miro para o outro. Non sei que fixen; é raro que rompa papeis escritos, aínda que estean mal desenvolvidos. Lembro a eses das películas que, ó iniciar unha novela, un poema, calquera escrito engurran ou rachan axiña o folio. O meu pensamento corre desbocado ó desperdicio do papel.
Non entendo a eses que enchen papeleiras con folios inservibles. Será porque eu son dos que digo que a primeira idea é a que conta. E escríboa. Hoxe déuseme por resgar o papel. E non porque me desagradase moito o que escribira (a verdade, case nin me decatei do que puxera), senón porque quixen imitar un pouco a esas escenas para saber que se sentía. Só foi un papel.
Porque xa volvín coller o bolígrafo negro que escribe azul e inicie outro novo relato para filosofar un pouco sobre o proceder de, por exemplo, a flor do toxo: por que sae?, por que é amarela?, por que é tan bonita? No seguinte parágrafo quixen describir os pasos a dar e o que se sente ó lanzar un berro (ou un ouleo); desde o momento en que subo ó alto do outeiro, incho o peito, ergo a cabeza cara ó ceo e, sen esforzo ningún, deixo escapar ese berro seco, ese ouleo que abrangue todo o monte, toda a contorna.
Volvín deixar o bolígrafo negro que escribe azul sobre a mesa para coller folgos. O berro deixárame algo esgotado. Agora case prefiro gorecerme dentro dun baño, mirar ó espello e ver o reflexo do que realmente desexo: verme a min mesmo e pensar que a culpa non é do papel nin do bolígrafo negro que escribe azul; a culpa é dos pensamentos que hai na cabeza.
