Para a memoria dos tempos
Hai personaxes que, aínda que ninguén lles faga un monumento, si merecen recordos especiais, polo menos algo que quede para a memoria dos tempos. O día que vin o que estaba a punto de iniciarse, foi cando pensei ó momento que Osvaldo merecía asentar na memoria dos tempos. Primeiro quero salientar que case ninguén (tan só a súa familia máis achegada) coñecía a Osvaldo polo seu propio nome. Para practicamente todos era O Furabolos. Desde moi pequeno, desde os cinco anos faltáballe o dedo índice da man esquerda.
Quixera mirar como funcionaba aquela máquina de triturar a carne para os chourizos: coa man dereita déralle á manivela e coa esquerda probou. Canto é a inocencia! Outro inciso: cando non lle chaman O Furabolos, noméano como O Fillo da Lagarta.
Que me estou a desviar da homenaxe. Osvaldo, O Furabolos, merece quedar escrito nas liñas dos recordos, nos cadernos da memoria polo acto que está a punto de cometer. Xunto ós seus pés están en posición de saída un sapoconcho ou tartaruga e un porco espiño ou ourizo cacheiro. Facía tres días xa que O Furabolos prepara algo así como unha pequena pista de atletismo, con obstáculos incluídos, e estudara a posibilidade dunha carreira con eses dous animaliños. Estaba niso.
Para dar o sinal de saída tiña a man un foguete que mercara na feira do 13. Non tardou en lanzalo. Ante o estrondo, o sapoconcho acubillouse baixo a súa coiraza e o ourizo cacheiro encolleuse. Xa non houbo maneira de que sacasen as cabezas. A desesperación do Furabolos era total. Pero haille que dar mérito á súa iniciativa. Unha presunta carreira para a historia!
Chove e non chove
Chove sobre o capitalismo duro e puro, sobre o imperialismo prosaico e sobre o nacionalismo feiticeiro. Chove sobre a flor do toxo e sobre o mastro da Perla Negra. Son o Jack Sparrow das pingas de orballo e o Mad Max dos tempos pasados, presentes e futuros. Debaixo dun beiril non chove. Nin tampouco debaixo dun balcón nin acochado nos refaixos dunha muller de corpo enteiro. Chove sobre a conciencia dun estorniño, aínda que non sei se non era unha lavandeira.
Non chove sobre o eco dun berro nin sobre o oulear dun lobo. Chove sobre o animal que oulea e sobre o outro animal que berra. Hai persoas que berran como animais e hai berros que mancan, que doen e que non sandan, que non curan nunca. Chove sobre os versos dun poema e sobre o caderno que almacena toda unha serie de poesías. Poesía es ti, dicía aquel.
Poesía é a pinga que cae mansiñamente e molla a señardade do momento, a melancolía do instante. Poesía é a lagoa na que se mete, se funde o desexo. Poesía é o espello no que reflicten as ansias dunha vida preñada de fantasías. Poesía é a pinga de auga que cae, con lentitude, sobre o algoritmo de certos problemas, opinións, conceptos, propósitos... de certas ideas.
Chove sobre a estrutura da coiraza do sapoconcho e sobre as varandas da pasarela das Mestras. Non chove dentro da igrexa de Baños de Molgas e si sobre o campanario dela. Tampouco chove sobre a tatuaxe escondida da nádega dos anhelos, nin no faiado que acolle os soños da existencia. Agora mesmo... chove.
