Sobre unha nube negra
Subín a unha nube negra. Sentei coas pernas cruzadas e deixeime levar. Pensei que afundiría, pero non. A nube era consistente, compacta e, para máis aquel, obedecía ó meu mandado. Cando pasei por Baños de Molgas borboriñeille que deixara caer, tan só, unhas pingas de orballo. Non quería que, por chover moito, se anegasen a Pitediña, as Mestras e a Ansuíña. Fíxome caso: catro gotiñas de nada. Para que refrescasen as airas e para que cheirase a terra mollada.
Porén, cando cheguei ó montes do Padornelo xa lle dei a orde para que descargase a cachón. Non tardou aquilo en semellar a fin do mundo. Como vin axiña que o asunto se puña serio (tampouco quería que por miña culpa houbese desbordamentos que fixesen dano), soliciteille á nube que xa estaba ben. Tamén me fixo caso.
Eu ía tan cómodo nela que, de cando en cando, cambiaba de postura; e das pernas cruzadas pasaba a tombarme tan longo como era; de tombado erguía dun chouto e imitaba a Leonardo DiCaprio no Titanic querendo ser o rei do mundo; abríame de brazos e berraba: son o rei do ceo!
Como presunto rei tamén quería facer algunha trasnada. Cando chegamos á altura da capital do Imperio, deille a orde de que soltase tronos e lóstregos de tal magnitude para que os madrileños soubesen o que era o medo. Non tardei en ver como as rúas quedaban desertas e, nun amén compasivo, díxenlle á nube negra que pasase de présa, que xa lle meteramos o medo no corpo.
Tampouco tardei en dicirlle que dese a volta e, obediente, levoume ó punto de partida. Deille un bico de agradecemento e, ó instante, vin como se diluía, como se esfumaba, como desaparecía.
O peso das palabras
Case botei os fígados intentando trasladar, traspasar unha páxina escrita dun caderno ó ordenador. Aí caín na conta do que pesan as palabras. Polo menos algunhas. Non é tan sinxelo cargar con elas; sobre a pluma, o bolígrafo, o lombo, a conciencia. Certo que tamén hai outras que flotan, que aboian ó compás dos sentimentos.
Hai palabras que, a maiores de pesar, mancan, doen, fan dano. Como as hai que te elevan ó sétimo ceo. Hai palabras indiferentes, baleiras, que non din nada. Hainas moribundas e en auxe, novas e vellas. Hai palabras que proclaman sentenzas, que critican, que aconsellan, que animan, que condenan. Hai palabras mentireiras, verdadeiras, dubidosas, vingativas, criminais, mortais.
As que estaban na páxina do caderno debían ser de armas tomar, porque, xa digo, case botei os fígados. Eu mesmo notaba que debían ter o seu aquel; atopábame a desgusto, con mal sabor de boca pasándoas ó ordenador. Si, definitivamente, eran de rapar e peitear. Entre frase e frase tiña que coller folgos e entre parágrafo e parágrafo notaba como se me estremecían, como se me arreguizaban os pensamentos. Segundo escribía, eu mesmo notaba e vía que me pasara, que me excedera con tal asunto, con tal dicir.
Iso si, no último parágrafo non sei que acontecera cando as escribira, que xa eran outras, máis suaves, máis poéticas, máis sentimentais, simplemente, máis bonitas. Mesmo acabei tecleando con máis ansia, con máis alegría e cun sorriso nos beizos. A verdade é que, con catro palabras, pódense dicir tantas cousas... para ben e para mal.
