Non sei dicir adeus
Non sei dicir adeus. Ó primeiro que pillo, doulle a roncha. Tan ben lle podo falar da estrutura orgánica dun sapoconcho como do diámetro ou tamaño dunha pinga de orballo, que non é o mesmo que unha pinga de auga, ou de aceite, ou de leite, ou de vinagre. Son moi bo falando dos planetas ananos, da flor do toxo e do tempo que lle leva á Perla Negra cruzar o océano Atlántico.
Con cada persoa que me encontro, podo moi ben soltarlle toda unha conferencia sobre a forma de cubrir unha solicitude ou unha instancia para a administración. E dáme igual que sexa a galega como a española. Mesmo podo cubrila en portugués. Porque tamén son bo nos idiomas falados. Nos escritos xa é outro cantar.
Podo falarlle, a calquera, sobre a reacción dun fouciño cando corta certos obxectos. Non é o mesmo cortar un toxo normal que un arnal. Tampouco é o mesmo tallar unha galla de castiñeiro que a dun carballo. Como tampouco é o mesmo darlle co fouciño a unha cana de bambú ou a unha cabeza humana. Neste último caso está en xogo a vida dunha persoa, que xa son palabras maiores; é dicir, moito sentidiño co fouciño.
Non sei dicir adeus porque me gusta darlle á tarabela, á lingua. E podo dicir que, se chove e vas sen paraugas, seguro que te mollas. Ás veces incluso se molla un igual ou case igual levando o paraugas aberto. Agora os paraugas non son coma aqueles familiares de antano, aínda que estivesen máis que remendados. Non sei dicir adeus, mais, agora mesmo, non me queda outra que dicir... adeus.
A ollada perdida
Durante uns longos minutos quedei coa ollada perdida e custoume un mundo atopala. Quedar sen mirada ten o seu aquel, non é cousa de rir, non é cousa de pouco. É, simplemente, un problema moi grande. Ó perder a mirada hai que facer un plano ben feito, unhas rutas, uns itinerarios ben sinalados para atopala de novo.
É que cando un queda coa ollada perdida, o problema está en que non sabes onde a perdiches, onde a perdes. Miras e non ves.
Imaxinade que non consigo atopar esa ollada que perdín. Que vexo? Non vexo nada! Como moito, o baleiro tan só. Non poder ver como chove ou como hai sol, como se bambea un salgueiro ante a forza do vento ou como se moven as agullas do reloxo da igrexa de Baños de Molgas é como morrer un pouco. Non ver como florece o toxo, como canta a rula, como empreña a vaca, como mente o político, como marca un gol Iago Aspas ou David Ferreiro é como vivir sen vivir.
Visto o visto, o mellor é non deixar perdida a ollada, nin tan sequera nun punto concreto; non vaia ser que non o atopemos. Se ese punto concreto está lonxe... xa sabemos que a vista engana moito e non vaia ser o demo que tal punto non sexa tan concreto, tan preciso.
Visto o visto, toca mirar sempre cara á adiante; e ben. Tamén se pode mirar para atrás; pero ben. O caso é non deixar a ollada perdida. Sempre hai que buscar algo. Un punto de apoio. Un obxecto no que apoiar a conciencia, as ansias, os desexos, as ganas. Todo.
