A noite do corvo

A noite é ese territorio no que o estraño e o medo se convidan, por iso acostuma estar habitada por animais. Esa fauna pode ter un nome con dúas sílabas e unha soa vogal, a "o": corvo, lobo, oso. Esa letra na que Novoneira nos fixo deter en versos como
"O lobo! Os ollos o lombo do lobo!
Baixa o lobo polo ollo do bosco"
para que a forma da boca se asemelle ao asombro e ao medo.

Así atopamos tres títulos dun mesmo autor A noite do corvo, A noite do lobo e A noite do oso que, a pesar do título semellante non son serie nin teñen en común a historia. O que as fai semellantes é a maneira de escribir do autor con frases curtas e contundentes, e tamén os ámbitos nos que se moven que van dende o ancestral ao medievo, da actualidade á ciencia ficción con retallos de xénero negro. Moita mitoloxía, sempre distinta servindo de referencia, como credo de tempos inmemoriais.

A noite do corvo ten moito de novela negra, de policías (un tenente que salta as normas porque vén de pasar por experiencias moi duras que se deixan caer sen dar moita explicación, un pasado que defraudou, un compañeiro que asasinou tamén á muller da que segue prendido), unha compañeira (un cisne agochado tras a plumaxe dun patiño feo) que coida do vello pai desmemoriado e outro compañeiro de boa familia e enfermo de sexo que vai sementando espermatozoides onde lle cadra. Eses son a representación da policía que investiga nun medio ben adversario, a illa de Gothan. Ademais de investigación policial e personalidade detectivesca, hai análise social (esa cidade dividida en dúas: a rica no centro e a pobre -na que non se pode entrar- na periferia; a precariedade nun lado da balanza e o luxo na outra punta). Este último podería ser o ámbito actual lembrándonos a típica película americana situada nunha cidade populosa. Outro ámbito é o ancestral: unha illa con leis e goberno máis propio dun rural moi afastado e case medieval, no que se xulga sen garantías e se executa,sen dúbidas; unha sociedade chea de supersticións e presaxios, extremadamente machista gobernada por unha familia moi rica que se sucede a si mesma por medio de votacións. Unha sociedade cargada de mitoloxía propia, que no pasado acabou coa rebelión que buscaba algo de xustiza. É aquí onde aparece unha familia asasinada na Casa do Faro e a onde se despraza a policía para tentar descubrir o asasino.
Narrado en primeira persoa polo policía que semella un personaxe de Dashiell Hammett, desamañado e amargado, bebedor... enfrontado (coma sempre) ao comisario que pretende limitar as súas saídas de ton ou ao xornalismo disposto a todo pola noticia e a súa visión amarga da sociedade. A traizón sempre presente, co engano aos liberadores, a aqueles que buscaban un futuro mellor para todos, a falsidade dos que se venden por poder ou cartos ou dos que simplemente abandonan aos abandeirados. O policía carga un cinismo a proba de bomba con afirmacións como "Solteiros que fan de asesores matrimoniais", "Eu penso que o home non pode amar, amar como vos queredes que o faga. Sempre o vin coma un pasteleiro que ten que elixir unha torta entre centos e centos. Unhas están mellor adornadas ca outras. El só pode elixir unha, porque así o indica o libro de estilo do resto da sociedade. (...) O pasteleiro elixe unha torta pero non pode evitar o desexo de probar o resto. Entón ao final todo se converte en evitar a tentación, en dicir "non", coma se foses un espía ao que torturan para sacarlle información. E iso non é amor. Evitar a tentación non é amor. Dicir "non" non é amor. Amor sería se entre os centos de tortas o pasteleiro só vise unha, e sempre vise unha a pesar de que exista o resto".
El vai tomando a xustiza pola man, porque non se pode crer en nada, nin na xustiza nin na policía, en nada! Por iso cando lle dispara a alguén na cara só di "Un menos", porque o home é un xene rebelde da natureza, un conxunto de células caníbales.

Titula cada capítulo con versos de Canto de min mesmo de Walt Whitman e déixanos cun final enigmático e moi atraínte, especialmente para o protagonista.