Pánico no hospital de tuberculosos de Bilbao

Meu pai traballou en Bilbao nun hospital de tuberculosos aló polo ano 1947. Era un mozo novo e aínda non estaba casado.

A súa misión era andar cos enfermos, ben nas padiolas ou nas cadeiras de rodas, facer as camas, axudarlles a comer se non tiñan familiares e incluso cando un tuberculoso morría, que daquela morrían á feito, tiña que levar o cadáver para un depósito do hospital e outro dos detalles que a el como a outros coma meu pai lles correspondía era de levar a roupa do enfermo que finaba a unha cámara especial onde permanecía varios días baixo un forte vapor o cal parece ser, que desinfectaba a roupa para que algún outro familiar a puidera utilizar.

Describía o hospital como un centro moi grande e no seu exterior un gran xardín con moitas árbores, plantas e flores para que os tuberculosos puideran pasear e recibir aire puro. Ó final de todo, onde case remataba o xardín, había unha gran nave que era o depósito de cadáveres, pois naquela época ó que lle entraba a tuberculose era moi raro que sobrevivira polo que o depósito sempre tiña varios mortos.

Contaba meu pai, que entrar no depósito cando trasladaba un cadáver, aquilo impoñía moito xa que ás veces estando no depósito aínda botaban algúns alentos e ó botalos roncaban e incluso debido ó exceso de medicación se os amarraban á padiola pola cintura ás veces chegaban a poñerse en posición de sentados pois ó estar atado pola cintura e inchar o cinto non afrouxaba e por iso eles adoptaban a posición de sentados, polo que el comentaba que igual entrabas con un cadáver no depósito e xusto nese momento un sentábase e ó mesmo tempo outro roncaba e aquilo era de pavor.

Unha madrugada morreu un tuberculoso e tocoulle a meu pai de ir levalo ó depósito nunha padiola. Tiña que ir a carón do enorme xardín por unha beirarrúa xa feita para tal mester. O xardín estaba alumeado, pero coas follas das árbores víase moi mal, pois por pouco vento que houbera, as follas movíanse e iso facía que non se vira ben e incluso a visión facíase intermitente co movemento das pólas.

Ó ir en dirección ó depósito e o cadáver ir cuberto por unha saba, o contraste do movemento das follas das árbores sobre del, daba a sensación de que o morto se movía, pero a costume xa comezaba a facer veterano a meu pai e levar un morto para el era como levar outra obxecto calquera.

A medida que se ía achegando ó depósito sentía como se deran uns golpes secos contra algo, pero a súa sorpresa foi que ó chegar á porta do depósito os golpes procedían do seu interior. Como a porta era metálica o estrondo aínda parecía máis forte e ó mesmo tempo polo enorme do local facía de caixa harmónica e resoaba moitísimo.

Meu pai estaba indeciso de si abrir a porta ou recuar para atrás, pero esta última opción descartouna por medo a que se non era nada anormal o que había dentro, despois os compañeiros se mofaran del.

Pola súa cabeza pasaron mil cousas, mentres os golpes continuaban. Podería tratarse dun erro médico e dar por morto a algún enfermo sen estalo e como moitos deles co paso do tempo chegaban a poñerse mal da cabeza non sabía a que se podía enfrontar. El sabía que morto non era o que petaba, ladrón tampouco podía ser porque os cadáveres non levaban nada que poder roubar, Deus!, que poderá ser?, dixo para si meu pai.

Pensando en que aquilo podería ser o derradeiro que fixese na súa vida, decidiu abrir a porta a cal por certo, abríase para fóra. Con moito medo e con outro tanto tento, agarrou a pechadura abriu a porta e de súpeto observa un vulto que sae disparado para fóra, cólaselle por entre as pernas de meu pai e tira con el arrolo.

Meu pai levantouse rápido para mirar que era, e puido ver que se trataba dun carneiro. O carneiro que era do responsable de coidar o xardín e que cando alguén foi levar ó depósito un cadáver mentres que o metía dentro deixou a porta aberta e o animal meteuse dentro, e claro está, como eles cheiran a morte e incluso a luz era lene do depósito, o pobre carneiro asustado turraba cos cornos contra a porta e contra o que lle cadraba, pois incluso había padiolas con cadáveres que estaban fóra de lugar que lle correspondía polas súas turradas.