Reflexións do meu amigo Balbino acerca de...

A praga das redes sociais que nos invade
Sabían que España é o país con máis adictos ás redes sociais? Nada menos que a número uno de todo o mundo. Non está mal. É verdade que non é como estar á cabeza pola túa produtividade ou polo número de patentes de tecnoloxía avanzada, pero ser os primeiros en algo é como para estar orgullosos. Cando llo comentei ao meu bo amigo Balbino non se sorprendeu e contoume algunha que outra anécdota que el viviu recentemente. Por exemplo, díxome que unha tarde na que viaxou dende Santiago ata Coruña a fila de viaxeiros que desexaba baixar do tren tivo que agardar a que a moza que estaba na porta do vagón acabase de escribir o que fose que estaba escribindo no seu móbil porque, como é lóxico, iso era moito máis importante -como se vai comparar unha cousa con outra!- que deixar paso aos restantes viaxeiros.
Sorpréndese o meu amigo da habilidade que desenvolveu a xente nova, e algúns non tan novos, de camiñar pola rúa sen miran por onde van. O único que lles importa é a pantalliña do seu móbil e o realmente milagroso é que consigan chegar ao seu destino sen acabar no lado oposto da cidade. Ou, o que é aínda peor, lesionados nun centro de saúde por tropezar cunha lámpada. Ás veces, cando crúzome con eles pola rúa, danme ganas de berrarlles: Mirade ao voso redor! Hai outras persoas, e luz, e un ceo azul... cando o hai, cousa que aquí, desgraciadamente, non ocorre sempre, pero isto é outra historia que agora non vén a conto.
Non é estraño atopar a grupos de adolescentes nos parques e prazas dos nosos pobos e cidades que se reúnen para ver vídeos de Tik Tok e escribir mensaxiños. Están reunidos pero non se dirixen a palabra. Cando os vexo sempre me queda a dúbida de se dialogan entre eles usando os seus teléfonos celulares ou se envían mensaxes a terceiras persoas.
Eu mesmo tiven a experiencia de baixar dun tren e pasar polo medio de viaxeiros que non levantaban os narices dos seus móbiles. Como conseguen camiñar sen caerse ás vías? Isto para min é un misterio.
E que me din desas reunións familiares nas que os máis novos da mesa non levantan a mirada da pantalla do seu teléfono nin para comer?
Se a calquera destes rapaces (e a moitos outros que xa peitean canas) os metésemos nunha máquina do tempo para trasladalos a 1978 -por dicir un ano- creo que sufrirían un trauma do que non poderían recuperarse. Porque en 1978 non había móbiles nin redes sociais. Se querías falar con alguén tiñas que chamarlle ao primitivo teléfono con cables da súa casa e deixar un aviso á persoa que descolgaba o auricular ao outro lado da liña. Con sorte, unhas horas máis tarde o teu interlocutor devolvíache a chamada.
Neses anos se che xurdía unha urxencia mentres estabas fóra o único que podías facer era chamar dende unha cabina, que eran unhas caixas de cristal onde atopabas un teléfono que funcionaba con moedas e que case sempre estaba ocupado por algún pesado que non terminaba nunca de falar.
Haberá quen pense agora que aqueles tempos eran a Prehistoria e que a xente ía entón vestida con peles de mamut, pero o certo é que eramos capaces de relacionarnos sen deixar de apreciar a beleza do sol. Ou da choiva, que para iso estamos en Galicia. Claro que tampouco tiñamos ordenadores nin existía internet polo que, cando querías buscar algún dato, tiñas que ir a unha biblioteca. E na tele non había decenas de canles, non existían plataformas de streaming, non podías elixir o programa ou a película que desexabas ver. Non había máis remedio que conformarte coa canle e media que tiñamos, que, por certo, deixaban de emitir a medianoite. Ah!, e no caso de perder unha película no cinema, non che quedaba outra que esperar a que algún día a reestrenasen porque se pretendías vela na tele xa podías armarte de paciencia. Corenta e sete anos tardaron en poñer Foise co vento na televisión española! Naquela época nin sequera tiñamos vídeos, que é un invento marabilloso que moitos mozos seguramente non chegaron a coñecer.
Pois si, así era a vida en 1978, sen móbiles nin redes sociais, sen plataformas de televisión nin esa horrible música tan insufrible, cunhas letras aínda máis terribles -falo, naturalmente, do reguetón-, que a rapazada vai escoitando todo o santo día pola rúa. Poida que fose a Prehistoria, pero eramos felices.