Maldita cabeza!
De camiño díxenme que tiña que pensar en algo. Botei a ferver a cabeza, a acelerar os miolos e... non me sae nada. Ás veces non saen as cousas como un quere ou desexa. Pode unha folla de amieiro aterrar sobre a herba verde da Pitediña sen mancarse? Depende. Se cae de punta igual se dobra e lle doe.
Se cae de plano pode pillar a punta dunha agulla de costureira e a picada máis seguro que lle doa. Pode unha vara aguillada picar no cu dunha vaca? Depende. Se o labrego que a tangue ten présa, seguro que lle dá unha picada. Se non ten présa, igual mira para os niños das pegas ou para os biosbardos e deixa o cu da vaca en paz. Eu, por non as picar, por non tanguer, e para non aburrirme, botaba man das novelas do Oeste ou dos libros da biblioteca de Baños de Molgas e mataba o tempo, ou sexa, o aburrimento. lendo.
Andado un bo cacho do camiño os miolos queren rebentar de tanto premer e... nada de nada. Non me sae nada. Que se Mariza di "Quem me dera" e Aurora Villatoro que "Quien me diera de beber" e eu que cada louco co seu tema. Isto tamén o dicía Serrat, pero con este xa son palabras maiores. Que se a Perla Negra suca os océanos e a troita corre que te corre polo Arnoia abaixo. Ou era para arriba? Que máis dá a dirección; o caso é que quen corre é unha troita e quen leva a auga é o Arnoia.
Rematado o camiño, sentei nunha cadeira para arrefriar un pouco esa fervura de pensamentos, de ideas que non me levaron nin me levan a ningún lugar porque... nin me saíu nin me sae nada. Maldita cabeza!
Vémonos
Hai uns meses cruceime cun veciño, cun amigo, cun colega, cunha persoa, cun individuo, cun suxeito -que máis dá- e logo de falar e de recordar tempos, despedinme cun "vémonos". Non o vin máis. Houbo días nos que incluso o busquei a propio intento para saber del e, por que non, para seguir lembrando as nosas fazañas, xestas ou proezas da infancia. Fixerámolas de todas as cores; boas e malas, con castigos e con premios. Que carallo, eramos rapaces.
Hai uns días souben del por medio doutro veciño, amigo, colega, persoa, individuo, suxeito -que máis dá- que me contou que se subira a un barco (seguro que foi á Perla Negra, tal como era el, medio pirata) para, ou facer as Américas, ou a darlle a volta ó mundo. Coñecéndoo, calquera das dúas opcións era boa.
Espero, confío e desexo que volva calquera día; non quero que ese "vémonos" me rille, me escaravelle, me foce na conciencia. Eu dixérallo de bo corazón, coa ansia de velo axiña de novo. Como digo era veciño e amigo.
Tal colega, persoa, individuo ou suxeito chamábase -e confío que se chame igual- Indalecio Osirio Santurce. Nós, para abreviar, atallabamos co seu nome: Inda. Alcume tíñao como todos os da vila de Baños de Molgas, pero por iso de ser amigo, non o digo. Por respecto. Pola súa ausencia. Ás veces son así de bondadoso, de benévolo, de boa persoa. E como tal, sigo con ese "vémonos" furgándome nos miolos. Tíñalle cariño a Indalecio, a Inda, o veciño, amigo, colega, persoa, individuo e suxeito que seica se subiu a un barco e marchou.
