Mesturas esperpénticas
O río leva auga. A charca está seca. Unha merla sae por detrás dunha toxeira. Un sapoconcho mírame de mala maneira. Eu tan só lle busco tres pés ó gato entre tanta marea. E a Perla Negra sucando os océanos. Agora toca recitar o poema no que nada rima e escoitar unha canción que ninguén canta. Cousas máis raras se viron saíndo de esmorga, de foliada, de pándega.
Ceo escuro. Noite pecha. Pouca luz na penumbra. Gatos que miañan. Desexo ante unha estrela fugaz.
Barbra Streisand facendo das súas coa súa voz. Estou só ante o perigo. Ante o perigo de non ver nada, de non sentir nada, de non escoitar nada, de non ser nada. Como moito, de sentir o baleiro.
Sorbo de café. Música nos oídos. Ruído de coches. Pombas amigas. Tatuaxes en zonas íntimas. Frases en novelas a medio escribir. Parágrafos en relatos sen fin; e sen orde nin sentido. Cada quen que rasque, que rañe o embigo.
Persoas que pasan. Baile de máscaras. Reflexos excitantes en espellos. Calma logo da tempestade. Auga que cae pola pel branca dunha figura inmaculada. Estrelas no ceo. Espazo infinito no firmamento. Quen é o chulo que tira a primeira pedra?
Berro seco. Bágoa que cae. Sorriso vermello e aberto, moi aberto. Ouleo de can. Silencio no monte Medo. Covardía mesturada co medo. Medo a escribir versos. Versos que non fan nin un pobre poema. Agora cada quen que lle pida landras ó castiñeiro ou peras ó carballo ou pan ó vento. Porque todo vai e vén do dereito para o revés. Ou da Aira do Forno para o niño do corvo. Incongruencia nas mesturas esperpénticas.
