A rapaza solitaria

A historia que vos vou contar é totalmente certa, baseada en feitos reais, só que pola protección de datos, vou a cambiar os nomes dos protagonistas, aínda que hoxe en día coido que están moi lonxe de aquí.

Nunha ocasión, había un rapaz chamado Antón que traballaba de xornalista nun prestixioso periódico. Exercía a súa profesión por terras de Ourense onde estaba casado.

A cuestión matrimonial non lle ía moi ben, polo que a parella decidiu separarse e así o fixeron. Antón quedou mergullado na tristeza, máis por nada se non polo fillo que ámbolos dous tiñan.

Por se fora pouco, nestes intres a dirección do xornal para o que el traballaba deciden trasladalo a Lugo, lugar onde debería cubrir unha ampla zona, non só da propia capital, se non tamén dos núcleos de todo arredor.

Chegado a Lugo, buscou un piso, por suposto o máis barato que puido, un pequeno andar ó que había que subir a “patas” ou sexa, sen ascensor.

Antón non era moi práctico (por non dicir nada) nos quefaceres do fogar ata o punto que a metade das veces nin se lembraba de ir á compra polo que se amañaba cun pouco de café con leite e galletas, iso se lle quedaban algunha e se non, para a cama co estómago en pelotas.

Cando a mediodía chegaba á casa a comer coas súas bolsas da compra, era toda unha historia para el subir ó seu piso e soportar os bos cheiros procedentes dos pisos dos veciños: Que si a do primeiro fixo cocido, ou a do terceiro carne asada, ou a outra veciña que fixo caldo de nabizas, outro día o peixe ó forno, ou polo asado, etc., etc. e o noso pobre Antón patacas fritidas e un ovo ou un filete tamén con patacas e un día ou dous á semana xantar de restaurante porque o presuposto non daba para máis.

Un día tivo que cubrir unha longa información, polo que cando volveu para a casa era xa moi tarde, xa pasaba da media noite. Facía un frío impresionante, desas xeadas que caen de inverno en Lugo que se transforman en xeo. O solo escorregadizo polo que Antón aínda tardou máis en chegar á casa, pero as rúas de Lugo estaban totalmente desertas que nin as ratas saían a buscar que comer.

Aparcou o coche o máis próximo que puido ó edificio onde tiña o piso e encollido polo frío sacou a chave do peto, abriu o portal e cando estaba no interior acendeu a luz ó mesmo tempo que se levou un tremendo susto. No oco de debaixo das escaleiras algo bulía. Mirou con moita precaución que era o que se movía alí debaixo, levándose a sorpresa de que era unha moza loura que só vestía camisa e xersei e pantalón vaqueiro polo que a pobre da muller xa estaba media azulada co frío.

Antón alporizado polo susto que lle deu a rapaza, con cara de poucos amigos preguntoulle: que fas aí agochada?. Ó que a rapaza respondeu: entrei aproveitando de que a porta quedou aberta para virme abrigar da xeada que está caendo, por favor rógoche que non me botes fóra, pois non teño a onde ir!. Pois vaia susto que me diche!, engadiu Antón. Perdoa, dixo a rapaza, pero non o fixen adrede!. Vén, dixo Antón, por min pódeste quedar, pero eu non te vin, vale?.

Antón subiu as escaleiras ata o seu andar, entrou no interior e despois de acender a luz entrou na cociña, colleu leite, preparou café, e unhas galletas para cear. Cando o café e o leite xa comezaban a quecer, aquel recendo que botaban xa daba a sensación de vida e de calor. Botou o café e o leite na cunca cun par de culleradas de azucre e cando o estaba remexendo, aquel aroma fíxolle lembrarse da rapaza que estaba abaixo agochada nas escaleiras babuñando co frío. Antón cavilou uns segundos e baixando de novo as escaleiras chegou a xunto da rapaza e díxolle, oe rapaza!, apetéceche unha cunca de café con leite?. A rapaza non respondeu, pero subía as escaleiras de tres en tres.

Chegados ó piso, mandoulle sentarse á mesa e púxolle unha boa cunca de café con leite con galletas. A rapaza non dicía nada, pero collía a cunca coas dúas mans e agochaba a cabeza que case a metía dentro da cunca intentando quentarse coa calor que desprendía. Antón non saía de seu pasmo, pois a pesar de estar moi quente ela bebía e mollaba as galletas con fame atroz.

Cando a rapaza comezou a cobrar vida, Antón preguntoulle, como te chamas?. Ela respondeu: Carme!. Como é que dixeches que non tiñas a onde ir? Preguntou Antón. Teño moi mala relación cos meus pais e desta vez o cabreo foi tal que marchei da casa e non penso volver nunca máis, xa estou farta!. Antón medio en broma respondeulle, pois a próxima vez procura facelo no verán, pois xa ves o que pasa no inverno!.

Antón cambiou de conversación e díxolle á rapaza: verás, como ves a casa é pequena, só hai unha habitación e a sala que fai de escritorio onde teño ese pequeno sofá. A cama loxicamente é para min, que mañá teño que levantarme cedo para ir a traballar, así é que se queres déitaste no sofá que che deixo unha manta ou onde ben podes deitarte na cama comigo, que che xuro que nada vai pasar. Polo que eu voume para a cama e ti toma tranquilamente o leite e cando acabes mira onde te queres deitar!.

Antón espiuse e deitouse na cama. Pasados uns quince minutos entrou Carme na habitación, sacouse o xersei e o pantalón e meteuse tamén na cama. A promesa de Antón foi cumprida.

Tocou o espertador pola mañá e Antón observou que Carme estaba coa barriga para abaixo e cun brazo por enriba do peito del. Antón sorriu, porque a escena facíalle lembrar a unha parella das de sempre.

Lentamente por non a espertar, sacou o brazo dela de enriba do seu peito para levantarse, pero Carme espertou e media durmida díxolle: Xa te vas?. Téñome que marchar que xa me é hora!, respondeu Antón. Entón daquela tamén me vou eu!. Pero Antón díxolle: Ti podes quedar na cama o tempo que queiras pois na casa non hai nada que podas roubar, e cando queiras marchar, tiras da porta que xa pecha soa. Eu non volverei ata as dúas ou dúas e media!.

Antón marchou, e ocupado co seu traballo esqueceuse por completo da anécdota con Carme e cando chegou a hora do xantar volveu á casa no horario sinalado. Subiu as escaleiras a cando ía abrir a porta un exquisito arrecendo a macarróns fíxolle retroceder para atrás pensando que se equivocara de piso, pero ó ver que xa non había máis escaleiras díxose para os seus adentros, si que é o meu piso agás que o volveran a alugar mentres eu faltei!. Abriu a porta amodiño e o panorama que viu dentro era totalmente entenrecedor. Alí estaba Carme co mandil posto e cunha tarteira ó lume que cociñaba uns macarróns como nunca Antón comera. O saúdo de Carme foi unha pequena e agarimosa rifa: Es ben calamidade. E só tiñas na casa uns poucos macarróns, unha tira de costeleta e un tomate, así non hai demo que poda cociñar con xeito...!.

Antón sentouse á mesa e Carme botoulle un bo prato de macarróns. Aquilo non era comer, era devorar. Carme non lle sacaba o ollo de enriba, facíalle graza velo comer, parecía que había vinte días que non probara bocado.

Rematado o xantar, e tomando o café, colleu Antón dun caixón unha copia da chave do piso e do portal, sacou cartos do peto e díxolle: Vai mercar para comer e mira a ver se che chegan eses cartos para mercarte algo de roupa. Hoxe hei vir cedo, aló polas dez da noite e ten a cea preparada que nesta casa fai falla unha muller. E así foi.

Fai pouco que lle preguntei a un amigo deles e meu e que tamén traballa de xornalista, se sabía algo desta parella. Parece ser, que Antón despois de moitas dificultades conseguiu o divorcio e casou con Carme. Aquela rapaza, solitaria na noite, foi o amor da súa vida.