O raíl da esperanza
Sento sobre o raíl da esperanza; ese que leva á ponte das Cepas. Moitas tardes de domingo da infancia era un percorrido que realizabamos polo atractivo da altura da ponte (sobre 50 metros) e pola tensión, mesmo o temor, ó paso do tren no momento de cruzar o túnel que hai antes de tal ponte.
Tardes de domingo tan só, porque as outras tardes, ou ben estabamos cos estudos ás voltas, ou ben fochicando nas leiras, ou ben gardando as vacas no monte.
Ó mesmo tempo que subiamos cara ó barrio da Estación, iamos pendentes de atopar cabichas pola estrada ou polas cunetas da mesma. Se as cabichas eran grandes xa as fumabamos directamente (naqueles tempos, e de nenos, non pensabamos para nada nos contaxios, nas enfermidades por levar ós beizos cabichas que se mollaran con outros cuspes ou salivas); se eran pequenas, ó xuntar unhas cantas, desfaciámolas para, logo, lear un cigarro; ou ben co propio papel de lear -se o tiñamos-, ou ben cun cacho de periódico. O caso era fumar.
Ergo do raíl da esperanza e sigo camiño á ponte das Cepas. Ó chegar a esta dobregabamos os corpos sobre a varanda e choutaban os comentarios sobre a altura e sobre o momento dunha posible caída sobre os penedos do río Arnoia, que, por aí, baixa bravo e ruidoso.
Ás beiras da vía do tren, os toxos amosaban as súas flores amarelas e as bromas saían das nosas bocas en referencia a tirarse a eles, ós toxos.
Chego á ponte das Cepas e volvo sobre os meus pasos polo mesmo raíl da esperanza.
Sobre a inercia de escribir
Como chove, opto por meterme nun café a escribir. Podo escribir sobre a inercia de escribir, que todo consiste en empezar cunha palabra, cunha frase. Ás veces sae todo de corrido. Ás menos, cómpreme unha eternidade para deixar caer pingas de orballo que, para máis aquel, caen mal, sen sentido, sen significado. Porén, díxeno sempre: hai que andar ás duras e ás maduras.
Escribo sobre o orgullo dunha carracha e dun piollo; aquela alardea de tomar posesión do pescozo dun can e,
o piollo, presume de bailar un valse sobre a cabeza dun neno. Non tardan en learse, en retarse a duelo na carreira dos Poulos, alá por Baños de Molgas.
Escribo sobre un espello no que se reflicte a ansia dun desexo. Certo que tal desexo está algo esfumado, apréciase con pouca nitidez, pero a imaxinación é libre e a ansia aínda se fai máis eterna.
Escribo sobre o bambán da Perla Negra que suca os océanos na procura dunha calma sentimental, ou esperpéntica, ou xenuína, ou musical, ou xeográfica. Unhas ondas son máis grandes que outras e os impulsos das mesmas levan á Perla Negra ó país da melancolía.
Podo escribir sobre as pingas que intúo que caen fóra e que mollan conciencia dun pardal e a alma dunha tartaruga. Aínda que, o sapoconcho, coa súa coiraza acubilla os sentimentos baixo a alfombra da señardade.
Escribo azul, escribo con ruído e, ós cachos -poucos-, en silencio. Escribo fino, escribo groso, escribo mal. Xa miña nai me dicía que escribía fatal (pola letra, digo), e unha nai sempre ten razón. Escribo versos, escribo prosa, escribo acentos e escribo o punto final.
