A respiración do arrastrado
Filemón Chaparro Loquero respira forte, respira suave, respira contento. Sabe que se non respira, afoga. A Filemón chámanlle O Arrastrado porque seica, na súa infancia, un día andou arrastrado durante toda unha mañá detrás dun arado. Ninguén sabe moi ben como fixo, pero leouse cunha reata que levaba na rabela do arado e nunha vb+olta de rego caeu e xa non conseguiu erguer. As vacas non lle fixeron nin caso e tiraron sempre cara á adiante. O pobre Filemón aplanou, achaiou toda a leira.
O Arrastrado segue respirando a compás da súa ansiedade, que, ás veces, é moita. Agora mesmo respira como se afogara, pero sen afogar. El sabe que, no aire que respira, van partículas de congoxa que mesmo o poñen moi nervioso. Ser é de nervio lixeiro. Alguén unha vez quixo facer uso do seu segundo apelido, Loquero, pero non se deixou. Díxolle a ese alguén: "unha e non máis". Coa forma en que o dixo, ó outro chegoulle. Entendeuno tan ben que pregoou a anécdota e ninguén máis intentou chamarlle Loquero. Porén, non lle importa que lle chamen O Arrastrado. Sabe perfectamente que nas aldeas todo o mundo ten o seu alcume. El non vai ser menos. Tampouco quere ser menos.
Filemón respira seguindo o ritmo dunha canción de Simone Mendes. Gústalle Simone Mendes. Gústalle a música brasileira. Calquera que o vexa e coñeza non diría tal cousa, pero O Arrastrado engana moito. Engana como a súa propia respiración, que non sabes moi ben con que ritmo vai saír. A el iso dálle igual; el respira... para vivir.
