Durante o verán, adoito baixar algunhas veces ao porto a visitar o mural de fotos antigas expostas polo Concello. Incluso, ás veces, fago de guía explicándolles aos turistas o contido da historia de cada foto, cousa que agradecen moito polo que puiden comprobar.
O pasado mes de setembro, baixei como outras veces. O porto estaba deserto, porque aínda non eran as doce do mediodía e os bares da zona comezaban a abrir.
Mirando o mural, vin a unha rapaza que lle calculei sobre trinta e cinco anos e causoume curiosidade, de que coa súa cámara fotográfica, retrataba algunhas das fotos do mural.
Observeina durante bastante tempo e dunha das veces, a rapaza miroume e sorriume, momento que aproveitei para preguntarlle se lle gustaba o mural, pero a rapaza respondeume, que non me entendía. Malamente explicoume que era suíza.
A pesar da fronteira que supoñía o idioma entre ela e eu, a rapaza sinalábame fotos do mural nos que se vía xente comendo nas romaxes do Bispo Santo e tamén nas do San Bartolomeu de cando se celebraba no prado de Ramos en Foz. A rapaza indicábame cos seus dedos os pratos de comida que tiñan e sinalábame as caras da xente pasando o seu dedo índice polo círculo que forma a contorna da súa faciana, pero eu non conseguía entendela.
Neste intre, chega un rapaz e un neno, aos cales a rapaza se dirixe. O home era o seu marido e o neno o seu fillo. Ela falou co seu home e como el sabía algo de español, dirixiuse a min descifrándome o misterio das fotos do xantar e das facianas das respectivas fotos que a súa muller me marcaba.
A rapaza, quería dicirme, que a pesar do ano das fotos, que oscilaban entre os anos corenta e sesenta, os pratos estaban cheos de comida e víase felicidade nas caras da xente, incluso, dicía a rapaza, que non había obesidade e que a xente víase feliz.
Ao final, a rapaza pediume se lle deixaba facerme unha foto a min, posando fronte a unha das fotos da romaxe do San Bartolomeu, sinalando co meu dedo ás persoas retratadas e así a compracín.
Eu non comprendía a filosofía da rapaza e cando me despedín deles, subindo pola rúa Paco Maañón, cavilando no asunto, decateime do que a rapaza me quería dicir, a curiosidade da rapaza era ver as caras de felicidade da xente, a comida abundante nos pratos e as datas das fotos, desde os anos corenta aos sesenta, eran fotos da época franquista en tempos de posguerra, como podería xurdir tanta comida e tanta felicidade en tempos tan difíciles?, me quería dicir.
