Coma o soneto sen versos
Collo a conciencia e, con pachorra, case con nugalla, déixoa no chan. Doulle unha patada e mándoa a rañala, a sementar fabas. Arestora xa non a teño. Quen ten hoxe conciencia? Ou principios, crenzas, conviccións, ideas? Cada un búscase a vida como pode, incluso arrastrándose polos versos enredados, enmarañados dun soneto. Agora tampouco é plan facer poesía dunha conciencia atrapallada, trangalleira, rota.
Non quedando contento, marchei correndo á palleira para coller pico e pa e intentar enterrar definitivamente a esa conciencia golpeada, escarallada e sen folgos xa para opinar ou deixar de opinar. As conciencias non opinan... actúan; para ben ou para mal, pero nada máis.
Co pico cavei sobre os soños que algún día tiven nun ir e vir descontrolado e sempre coa infancia facéndome sombra. Algo tamén lle tocou á adolescencia. Coa pa liberei os pesadelos que por veces asomaban entre os poemas que pensaba que tiña escritos, cando, na realidade, todas as páxinas estaban en branco.
Enterrada xa toda a conciencia e todo o que albergaba esta, realicei unha misa de réquiem desde os outeiros do peito. O amén final foi como un ouleo no que o silencio incluso tremeu de medo. Tanto medo colleu que se lanzou ó baleiro. Ó baleiro no que nada hai, no que nada se sente e no que nada se pode facer. Agora cada quen que acomode, que adapte a conciencia -se a ten- ó seu albedrío, á súa vontade. A miña insulteina, malleina e enterreina. Así, xa podo dicir definitivamente que son coma o soneto sen versos.
Unha pequena revolución
A xeada fora tan grande que, logo de xantar, apetecía saír a tomar o sol, ó mesmo tempo que me encamiñaba ó bar San Dios a tomar un café. Comigo saíu miña nai e, xusto nese instante, empezaron a caer unhas poucas pingas de auga. Tamén xusto nese momento empezou unha pequena revolución que me deixou medio coa boca aberta.
Miña nai que bota a correr con dirección á Aira de Arriba para recoller a roupa que Paulina tiña alí tendida. Esta veciña vivía algo máis abaixo, pero tendía a roupa na aira polo espazo e porque se lle aireaba mellor. Ó mesmo tempo que miña nai corría, xa lle estaba a berrar á Catalina para que esta tamén saíse a recoller a roupa. A tal Catalina tíñaa á beira do cemiterio.
Os berros de miña nai alporizaron o galiñeiro e, así, a veciña de enfronte, a Federica, tamén berraba pola súa filla para que lle axudase a recoller a roupa que tiña tendida no balcón. Esta é certo que estaba bastante a cuberto, pero como o balcón está alto, o aire sempre mete algo a auga.
Catro pingas de chuvia (ó final serían tan só catro gotas) estaban a esparexer o sangue e facerlle a dixestión a todo o barrio da Igrexa de Baños de Molgas. A todo; xa que mentres me dirixía ó bar, vin como diversas veciñas máis saían apresuradamente das súas casas para recoller a roupa entre berros e risas pola apurada.
O espectáculo era auténtico; a imaxe dos veciños e veciñas correndo e berrando deixoume unha estampa moi semellante á dos anos 60 e 70 do século pasado. Ás veces mesmo parecía unha película de Fellini. Hai situacións que non cambian nunca. Esa era como a dun nobelo cando empeza a desenvolverse, a desenrolarse.
