Medio arco da vella está alá, ó fondo, de fronte. A pesar de que non se ve enteiro, é bonito. Podo dicir medio bonito? Non. Bonito enteiro; ese cacho. É tan bonito que estudo a posibilidade de choutar a el. Sería aínda máis bonita a arroutada esta, a de saltar ó arco da vella e caer sobre algunha cor. Unha calquera. Case mellor a verde, por aquilo da esperanza. Sempre tiven esperanza en todo. Mesmo nas imposibilidades. Se nos falla a esperanza, fallan tamén os soños. E soñar é tan bonito... tan bonito como choutar ó arco da vella. Ou máis bonito aínda.
Se aterro na cor vermella tampouco está mal. É unha cor que destaca, que atrae. Mesmo podo aterrar cun pé na cor branca e outro na azul; así sería como unha representación da bandeira galega. Todas as cores do arco da vella son bonitas, pero, si, estas catro son especiais.
O problema está en brincar para alcanzar ese medio arco da vella. Os meus xeonllos xa non responden como respondían. Desde o día que me lancei desde o alto da torre da igrexa de Baños de Molgas (30 metros), que, si, caín ben, e flexionando perfectamente as pernas, pero souben ó momento que alí algo pasara; nos xeonllos. Oíra así coma un estralo, pero non lle dei moita importancia. Agora si sei que a tivo. Dáme que non son capaz de flexionar as pernas para saltar ó arco da vella. Solución: contemplalo e xa está.
Alá está. De fronte. Bonito de carallo. Caen pingas de auga e, ó mesmo tempo, asoma o sol. Como me gustaría tamén pasar por debaixo del. Semella que está cerca, pero está onde o aire dá a volta. Semella que se pode tocar, mais nin tan sequera consigo choutar a el. Putos xeonllos! Quédame o consolo de admirar as súas sete cores, a estampa que deixa diante dos meus ollos.
