Non é tan bonito
Saín á rúa. Chovía. Descalceime. Mollar os pés é bonito. Andar descalzos polo chan mollado é bonito. É bonito sentir a friaxe. E sentir que os pés afunden na auga. É bonito agora, nestes momentos.
Houbo un momento na miña infancia que non foi nada bonito. Non se me esquece a mañá. Era pola mañá. Para o monte Medo, ir coas vacas, case sempre se facía tan só polas mañás. As tardes son máis curtas e o Medo quedaba e queda lonxe de Baños de Molgas.
Esa mañá tamén chovía. Moito ademais. E debía ser na primavera ou no outono porque xa facía frío. Non levara paraugas. Para un neno, un paraugas é un estorbo. Para min, moito máis, porque levaba libros ou novelas do Oeste de Marcial Lafuente Estefanía. E gustábame ler andando. Por debaixo dun brazo xa tiña que levar a vara de tanguer as vacas. O paraugas... o paraugas era un obstáculo, un impedimento. De nenos non os colgabamos do colo da chaqueta ou do xersei porque pesaba e case era máis grande ca nós.
Digo que esa mañá non levaba paraugas e tampouco levaba un bo calzado. Non eran chancas nin botas. Eran unhas zapatillas cun bo buraco na planta. Rotas. Furadas. Chovía tanto que a terra xa encharcaba. Para non poñerme coma un divino cristo, ampareime debaixo dun amieiro. Si, xa sei que o que está por debaixo da folla dúas veces se molla, pero...
Pero onde notaba a molladura era nos pés. Completamente enchoupados. Xa medio conxelados. A impotencia recordo que me fixo chorar. De rabia e de pena. Quería marchar... e se no medio do camiño deixaba de chover? Como para chegar á casa da Lola da Amparo antes de tempo, antes de que se encheran as vacas. Así é que aguantei coma os heroes... chorando e entumecido. Ó final, mollar os pés non é tan bonito.
