Dun ano para o outro
Ano novo, vida nova. Que va; a vida segue igual. Julio Iglesias era listo cando cantou iso. A vida só cambiou en que, en vez de escribir 2024, hai que escribir 2025. Os minutos seguen a ser os mesmos, como as horas e os días e as semanas e os meses. Tamén os berros son os mesmos. Si, poden ser con maior entoación ou máis secos ou máis esgazados ou máis odiosos, pero son berros. Tamén os silencios e os barullos. O toxo, dun ano para o outro, segue a ser toxo. Medrará quizais unha milésima, pero tamén pode agachar a cabeza a causa da xeada; pero é o mesmo toxo.
Dun ano para o outro, todo é o mesmo. O ser humano segue a sentir angustia, e ansias, e medos, e desexos, e carraxe, e morriña, e soidade. Segue a ser amigable e odioso; ás veces ó unísono. Porque si, porque somos así; cun corazón de ouro, pero tortos; con sentimentos, pero fríos; con anhelos, pero pasmóns; con señardade, pero rebuldeiros. Tal cal como eramos o ano pasado, e hai dous, cinco, vinte, trinta anos. E como seremos no futuro. O de que o tempo pasa e todo cambia é simplemente un dicir, unha frase para que quede bonito.
Dun ano para o outro volverá chover, e xear, e nevar, e asaranse os paxariños, e arderán os montes, e morreremos en accidentes, e de cancro, e porque nos gusta matar. Tal cal como o ano pasado, e como os anteriores. E como no futuro. Somos homes de costumes, e de lei de vida, e de non hai volta de folla, e de punto final. Do punto final non nos salva nin Rita a Cantaora.
Dun ano para o outro o mellor é deixar a mente en branco e vivir o momento, sen pensar no 2024 que xa foi nin no 2025 que está por pasar. Ou non. Moitos non o contaremos. Realidade pura e dura. Como a vida.
Vexo...
Vexo un paxaro voar. Quixera ser como Superman. Ou como o paxaro. Son pouquiña cousa: unha pequena voaxa, un baleiro nun recanto, un pequeno salouco, un oremus relixioso, un paspán real. Son o calendario que avanza e que, de cando en vez, recorda. Ou moi a miúdo. Depende das circunstancias.
Vexo un ceo azul con pequenas nubes brancas. Quixera ser o demo. Ou un ceo de home. Son a multiplicación da ansia polo desexo, co resultado final dun baleiro quimérico, esperpéntico. Son a parálise dun bico e o gozo dun orgasmo. Son o mes de xaneiro polo que o tempo pasa e todo cambia. Ou non. Depende dos acontecementos.
Vexo unha palabra mal escrita. Quixera ser como Cervantes. Ou como Quevedo. Ou como Valle-Inclán. Ou como Cela. Ou como Saramago. Son un pobre corrector que, na propia rectificación, xa erra. Son o Día das Letras Galegas que, no caderno, cuspo palabras de orballo, ou de morriña, ou de señardade. Depende dos sentimentos.
Vexo un silencio que se palpa e un ruído que se intúe. Son o buxán que está á espreita. Ou a nada que non ten ren. Son o amén nunha frase curta e o R.I.P. deitado sobre unha lápida do cemiterio. Son o Rápido de Bouzas porque o tempo aperta. Depende da situación.
Vexo a auga que corre polo río Arnoia. Son o peixe que corre pola súa beira. Ou o toxo que o contempla. Son o asubío mal entoado e o fouciño mal afiado. Son o suspiro que salouca, o verme que se arrastra, o pombo que chora, o lobo que oulea, o silencio que se queda mudo e o astronauta que navega por entre as estrelas. Son a estrela que brilla. Ou o planeta que se apaga. Depende da sensación. Da miña sensación.
