Día de Reis. Día dos nenos, da ilusión dos nenos. Día no que os nenos rin ás gargalladas, uns, e choran de felicidade, outros. Certo que, pouco a pouco, ano a ano, o Papá Noel está a ganarlle a partida ós Reis Magos. Pero aínda na derrota, estes sempre se portan ben. Agora. Porque incluso ata ós pobres, ou ben por asociacións ou ben por beneficencias, lles chega á felicidade ó seu rostro. Repito: agora.
Na miña infancia, é dicir, nos anos 60 do século pasado, o día dos Reis era quizais o peor día do ano para os nenos pobres, para os nenos labregos. Eu creo que era as dúas cousas: pobre e labrego, ou case mellor, labrego e pobre. Non coñecín a ningún labrego rico.
Digo que era o peor día porque era cruel, moi cruel, a escena que se desenvolvía no momento aquel fatídico da misa de doce. Que ías á misa (por lei materna había que ir si ou si) e, na aira e no atrio da igrexa, vía a aqueles nenos que non eran nin pobres nin labregos, nin labregos nin pobres, e o meu mundo fundíase na máis completa miseria. Por veces penso que xa nin tiñamos envexa de lle ver os xoguetes ós demais. Creo que xa tiñamos tan asimilado o de quedar a velas vir, que faciamos que non nos importaba, aínda que, iso si, no máis fondo do corazón, íasenos a vida mirando para aqueles mequetrefes que, para máis aquel, no seu rostro líase perfectamente o orgullo, a fachenda, a vaidade e a burla.
Curabámonos en saúde pensando no día anterior, na noite anterior. Esa si era a nosa, a noite dos labregos e pobres. Saiamos a cantar os Reis polas casas de Baños de Molgas. Por orde. Empezabamos por onde o concello e rematabamos no barrio da Estación. Claro que... tiñamos que ir tres ou catro xuntos. Para vencer a vergonza. Cantabamos as panxoliñas e, os que podían (a xentiña labrega e pobre sempre podía) dábannos uns céntimos, unhas pesetas ou algún anaco de comida, de algo. Sempre se portaban. Os que non se portaban moi ben eran os que si podían pero non querían. Eran os peores. Porque ata che falaban mal, ata te insultaban. Certo que, en vinganza, cantabámoslle aquilo de "pelica marrana, canteiche os Reis e non me deches nada". E fuxiamos a fume de carozo. Coas tres primeiras pesetas, correndiño ó estanco para mercar o Peninsular ou o Celtas e fumar o paquete enteiro para non chegar con cigarros á casa. Era tal a Lola como para pillarme con tabaco! Ó final da noite, contabamos, repartiamos e, a partir de aí, esperar á misa de doce do peor día do ano para un neno labrego e pobre.
