Opinión en Galicia
Pingas de Orballo
Rivas Delgado, Antonio - lunes, 06 de enero de 2025
En arameo
De camiño pensei que Elvis Presley era coxo e resulta que bailaba ó ritmo dun rock and roll. Pilleino xusto na curva do atallo e pediume que o imitara cunha canción en inglés. Eu só falo arameo. Para non causarlle mal efecto, bailei con el "Suspicious Minds". Agasalloume cunha entrada para un festival no Polo Norte. Non entendín nada, pero non a rexeitei. Non creo que eu vaia máis alá do final da Valenzá.
Rematado o encontro (aínda dubido se foi real ou non), no final do propio atallo volvín ter outra aparición: era unha cantante brasileira ou portuguesa (da que non lembraba o seu nome) cun vestido decorado con flores de toxos. Esta tamén me pediu que cantara con ela un tema sobre a señardade. Tiven que confesarlle que só cantaba en arameo. Amosoume un sorriso e, iso si, ensinoume a bailar. Claro que, ela, bailaba samba e eu... eu non sabía que bailaba; movía os pés, e menos mal.
Como semellaba que a tarde estaba de encontros, non tardei en atoparme cun anxo branco. E digo branco porque, metros máis adiante, había un negro; o que significaba que tamén me atoparía con el. O anxo branco levoume a unha canella e faloume das ansias, dos desexos, dos soños e das esperanzas. Faloume cunha linguaxe celestial. Tamén a este lle confesei a miña lingua natal, o arameo.
Co anxo negro pasoume máis ou menos o mesmo, o que me deu a entender que eses encontros estaban máis que confabulados para que falase noutra lingua que non era a miña. Ante este pensamento e cansado xa de tanta leria, dediqueime a escoitar temas musicais de Morricone, botándome ó monte para non atoparme con ninguén máis. Ós temas púñalle letra... en arameo.
O medo que asoma
Raza de voitres baten as ás ó meu arredor. Non lles fago caso. A min non me meten medo catro bichos que non saben que facer. Métenme medo outras cousas, iso si. Méteme medo non saber onde estou ou arrodear por non ir dereito. O medo está en non saber por que arrodeo. Ou si.
Tamén podo ter medo por soños que se volven pesadelos ou por temas musicais que non me din nada. Ó mellor tan só me fan bailar. Medo á escuridade nunha noite pecha tíñao antigamente, de neno... porque nin había luz. Só había un candil e usábase para outros mesteres, para outras ocupacións, non para esperar a que se iluminasen os biosbardos. Agora, a escuridade absoluta, a máis negra, case non hai; case sempre hai un reflexo dalgún aparello doméstico, ou, simplemente, estirando o brazo, atopas a chave da luz.
Téñolle medo a ese silencio que se produce no medio de tanto barullo. Ou viceversa; a ese berro seco, desgarrado no medio de tanto silencio. Aínda que, como dicía aquel, o medo é libre. O meu... o meu só asoma cando eu quero que asome. Porque sei onde estou. Porque me apetece, necesito arrodear. Porque as ilusións non deixo que se angustien. Porque nos malos temas musicais desconecto. Porque na escuridade sempre hai unha luz. Porque o silencio e o ruído poden ir moi perfectamente collidos da man.
Os voitres marcharon. Sabían que non tiñan nada que rañar, que rascar, que facer. E eu seguín o meu camiño buscando esa esperanza enmarañada na inquietude e esa morriña de encontros que o tempo deixou atrás. O futuro... o futuro alguén dirá.
Rivas Delgado, Antonio
Las opiniones expresadas en este documento son de exclusiva responsabilidad de los
autores y no reflejan, necesariamente, los puntos de vista de la empresa editora
