Medio Verso
El entrou con forza no verso. Ela sentou a ler o poema. El non foi máis alá das catro primeiras palabras porque non conseguía atopar aquela que rimaba. Ela quedou coa mirada perdida, en silencio, e esperando outro verso.
Outro verso que non asomaba porque, algo, obturaba a súa inspiración; a del. Algo así coma un berro seco que queda atrancado na gorxa. Ela moveu os pés ó ritmo dun retrouso roto; dese retrouso no que tiña que ir o verso que non se rematou de escribir. El tomou un café para saber se, con este, a musa poética xurdía. Non
sabía aínda que a súa auténtica musa estaba esperando polos seus versos.
El quixo entrar aínda con máis forza no segundo verso, sen decatarse moi ben que deixara o primeiro incompleto. Ela pasou as páxinas buscando un poema enteiro. Só atopaba páxinas en branco que, intuía, xa nunca se encherían. Ela xemeu, laiou para romper un pouco o silencio. El, finalmente, berrou porque a ansiedade negáballe todo o poemario,
A tarde esperou a unha branca xeada e el marchou coa cabeza gacha. Ela ergueu e deixou o libro aberto. Ese no que nin había medio verso e con todas as demais páxinas cheas de baleiro. El meteuse por unha canella e seguiu berrando. Ela oíu o berro, pero non quixo rachar o seu propio silencio. El recitou en voz alta aquel medio verso; unha e outra vez, unha e un cento de veces por ver, se coa inercia, lle saía enteiro.
O lusco fusco asomou polo carreiro e ela deixouse ver. El soubo ó instante que remataría o verso, o poema e o libro. Ela notoullo no brillo da mirada. Sentaron os dous sobre unha parede de pedra. El escribía e ela lía ata que se extinguiu a luz do día.
Curto de intelecto
Estou esperando a ver se caen os pans cocidos do ceo. Aquí non cae nada. Empeza a caer unha xeada que te cagas, iso si. Engánannos como queren ou cómennos a boroa. Do ceo non caen nin cocidos nin en palla. Por non caer, nin caen as estrelas; como para caer pans, que pensan moito menos.
Cando cansei de esperar e mirar, marchei. Marchei correndo. Para non perder tempo. Se marcho amodiño, a maiores de non chegar nunca, abúrrome. Correndo tamén canso, pero como fixo, como determino metas pequenas, sempre chego. Ás veces é certo que botando os bofes, pero chego. E, se algunha vez descanso, é tan só durante un suspiro; para que o tempo non se me bote encima.
Mentres corría pensaba en que algún día predicaría no deserto. Tal pensamento foi moi curto. Que pinto eu no deserto? É máis, a quen lle predico no deserto? Neste nin tan sequera hai bichos que me tomen en serio. Ante isto, seguen a enganarnos como lles dá a gana ou coma parvos. Predicar no deserto... O mesmo que andar sobre as augas. Menos mal que hai pontes e barcas.
Como remataba o día, deixei de correr e de mirar. Deitei. E fóiseme a cabeza a que alguén me dixo que os do signo do zodíaco xémini teñen aceleración mental. Menos mal que eu son aries. Aínda que case me gustaría ser tamén xémini, a ver se así se me aceleraba algo o entendemento. Pois non consigo entender o dos pans cocidos, nin o de predicar no deserto e, moito menos, andar sobre as augas. Ó mellor son curto de intelecto.
