Na corta de leña
Collín a motoserra e marchei ó monte a cortar acacias, carballos e todo o que se me puxera por diante. Mesmo cabezas. A idea orixinal era esa. Non sei, por unha vez quería ser Leatherface ou Cara de Coiro na "Matanza de Texas". Xa algunha vez saín co fouciño polas rúas de Baños de Molgas. Así é que teño experiencia en cortar cabezas. O día que saia coa gadaña, ségoas.
Na primeira acacia que atopei non puiden facer uso da motoserra porque había un niño de rula e, para un servidor, as rulas son sagradas. A segunda acacia deixeina porque se me deu por gravar un vídeo. Así de sinxelo, de simple e de raro. Ás veces cometo actos que non cadran. É igual, sempre lle busco tres pés ó gato, que me é moi fácil de atopalos porque teñen catro.
En vez de cortar a terceira mimosa, e como era moi grande, subín a ela e canteille un responso ós carballos, que eran os que realmente pensaba cortar. A corta das mimosas era para facer sendeiro, para librar camiño. O kyrie saía potente da miña voz e, si, con ton morriñento. Son un fanático dos carballos e dáme pena cortalos, pero, por veces, non queda outra.
Na cuarta acacia apaguei a máquina para que o silencio se impuxese sobre o ruído. No silencio a ansia de cortar cabezas converteume de novo en Cara de Coiro; coa limitación, co inconveniente de que, en vez de estar en Texas, atopábame nos montes de Baños de Molgas.
Cando cheguei ós carballos unhas bágoas baixaron polas meixelas, ó mesmo tempo que acendía de novo a motoserra.
Home de palabra
Rematei a faena de marchar e non volver. Avisei ben na casa: marcho e non volvo. Son home de palabra. Son o fillo da Lucía, a que ten a casa no medio das Pedradarcas, en Baños de Molgas. Son o fillo tamén de Horacio, aínda que a este respecto hai rumores de que... non sei, non sei. Eu ter téñoo como pai. Tampouco é que me desvele moito por el, como el sei que pasa olimpicamente de min. É igual; eu son feliz e punto.
E agora, moito máis. Por iso de que non volvo. Síntoo un pouco por miña nai, pero... Pero miña nai sempre foi desas que saben saír dos inconvenientes, dos impedimentos, das desvantaxes. Sempre foi de mente aberta e feitos duros. Cando se queixa, bérralle ás vacas desde a cama con catro sentenzas e, despois, unha avemaría. Tamén é así de rara.
A min chámanme O Pulgón porque son pouca cousa. Fisicamente, digo. Mentalmente son aínda máis forte que miña nai. Se digo que, por exemplo, vou estar en tal sitio de tal hora a tal hora, alí estarei aínda que caian chuzos ou pans cocidos do ceo. Son home de palabra. Se digo branco, e por moito que pinten o asunto de negro, é branco. E non hai volta de folla.
Cando ós veciños lles dá corte chamarme O Pulgón (eu sempre me presento coma O Pulgón), chámanme Felisindo, que é a realidade pura do meu padriño, ó que seica lle deron a opción de que me puxese o nome. Antigamente eran así as cousas: os padriños, ás veces, facían e desfacían ó seu antollo. A min dáme igual que me chamen Felisindo ou Pulgón. Sei que son o fillo de Lucía e, con certas dúbidas, de Horacio. Non penso volver.
