Botar os fígados
Son o home que botou os fígados de tanto correr. Ás cinco e dez da tarde. Empezara a correr ás oito en punto da mañá. Moito tempo correndo. E se aínda fora todo por chairas..., pero subín montañas, crucei ríos, saltei valados, atravesei toxais; terreos moi desiguais. Normal que ás cinco e dez botara os fígados.
O asunto fora un reto, unha provocación. Orísido Suárez, o fillo da Escarlata, que se burlaba de min chamándome sapoconcho (Sapoconcho me quedou, por certo), porque incluso xa só o meu andar era pousado, lento, calmo, cachazudo, tardeiro, parsimonioso. E así, todos os días, me soltaba esa ladaíña. Espeteille de golpe: vou correr ata botar os fígados. E corrín tanto que os botei ás cinco e dez da tarde.
En realidade chámome Cristo Xesús Indiano Garrocho. O de Cristo Xesús ten o seu aquel. Como meu pai anda a cagarse sempre en Cristo, miña nai dixo que así sería o meu nome. Meu pai, en vinganza, e como miña nai lle rezaba a Xesús todos os días por medio do rosario, optou por meter o Xesús tamén na partida bautismal. Case prefiro o alcume que me puxo Orísido: O Sapoconcho.
Lembrade que todos estes recordos asómanme mentres estou cos fígados fóra á altura da ponte do Muíño da Luz. Agora ben, cumprín o reto: corrín deica rebentar. Sempre son de cumprir as promesas. Ou case sempre. O que pasa é que agora xa non podo correr máis nin cumprir máis promesas. Os rebentados, os mortos non corren nin fan nada.
