Pingas de Orballo

En tensión
Primeiro rañei na cabeza, despois rabuñei nunha perna e acabei dándolle masaxes ó ombreiro dereito. A tensión empezaba a facerme dano no fondo do pescozo. Tal tensión mesmo a notei no propio ambiente. Había tensión na miña cara, había tensión nos meus xestos, había tensión na miña mirada e había tensión no silencio. Non tardei en ter medo de que tal tensión rebentase en calquera momento.
Os pés semellaba que bailaban claqué e as pernas tremían ó ritmo dos pés. Refachos de pensamentos ían e viñan polos raís torcidos da indiferenza, da calma, da pachorra, da melancolía. A melancolía é o pracer de estar triste. Eu o único que estaba era en tensión.
Movín o corpo para un lado. Esvarou o corpo para o outro. Tirei dunha orella. Fixen sangue na lingua de tanto morder silencio. Rasquei o nariz. Sen querer, iniciei un tic de chiscar o ollo esquerdo. A tensión preñaba na ansiedade e a angustia podía parir demasiado estrés; unha reviravolta completa de congoxa. As mesturas de pensamentos, sentimentos e soños estaban a formar un vulto de truques e retruques que mancaban, que doían, polo que non lles quedaba outra que estoupar.
Mentres, a noite fixo acto de presenza e a escuridade fíxose máis negra, como o silencio aumentou con máis soidade. A tensión xa me furgaba no peito. Os propios latexos saían con demasiada voltaxe. Non quedaba outra que moverse. Estaba a custarme un mundo. A tensión era moita. Cun esforzo supino conseguín erguer do sofá. Canta tensión acumulei para erguer. Custoume horrores levantarme!

En stand by
Levantouse aire, bastante, case se pode dicir unha ventada. Son as tres e once minutos da tarde. Estou en stand by, en espera. Xa tomei café. Xa lin un periódico nacional. Xa contemplei o universo e a avenida de Celanova da Valenzá. Xa estou esperando a que a tarde deixe de estar escura; que haxa máis luz. Porén, o tempo ameaza chuvia. Xa choveu algo. Imaxino que volverá chover.
Unha imaxe fotográfica, fixa, nunha pantalla de televisión. Collo a liña dunha circunferencia para estirala un pouco e desfacer o círculo. Desfixen o círculo. Voaron os paxariños, é dicir, os pensamentos. A liberdade consiste en ser libres.
Tres e dezasete minutos. Da mesma tarde. As mesas da terraza están tan xuntas que non hai intimidade. Podo transcribir perfectamente as conversacións de persoas que están en dúas mesas á miña beira, por diante e por detrás. E iso que falan baixiño. Ás veces, aproveitar o espazo é incómodo.
Non vexo unha flor de toxo porque este non sae no asfalto. Agora ben, imaxínoa. A imaxinación é coma ese círculo que abrín, que ve o oco e escapa, fuxe, busca a liberdade. Por iso a imaxinación é libre. Libre como a liberdade. A liberdade consiste en ser libres.
Sigo en stand by. Segue a aireada, a ventada. Segue o reloxo avanzando. E os coches pasando. E as nubes negras. E a tarde que aínda non clarexa. E á beira está a canella. E os ruxerruxes que zumban na cabeza. E a circunferencia que volve pecharse porque xa cansei de estirar a liña, de abrir oco. Tres e vinte e catro da mesma tarde.