O Raposo da Castiñeira
Son O Raposo, non o animal, senón o que me chaman os veciños desde que un día corrín detrás dunhas galiñas do Evaristo. Outras veces tamén me chaman O Raposo da Castiñeira para distinguirme precisamente dese animal que asalta galiñeiros. O meu asalto ou atraco foi simplemente un xogo da infancia.
Visto calzóns de inverno e teño a lingua rota de tanto morder silencio. O da lingua é de Víctor Manuel, que é un cantante que di moitas cousas; e boas. Os calzóns de inverno úsoos tamén no verán. Como dicía meu pai: o que tapa o frío, tapa a calor. Aínda que el referíase máis ben ós abrigos. Para os calzóns tamén vale.
O de Castiñeira vén porque son desa aldea que queda alá por Vilariño do Conso. Si, son medio portugués, e que. Acaso non dicimos sempre que menos mal que nos queda Portugal. Levo uns días tristeiro e noto que algo de min vai morrendo. Isto último tamén o dicía Camilo Sesto, que, o mesmo que Víctor Manuel, tamén dicía moitas cousas, pero non tan boas como as do asturiano. As do Camilo eran máis melodiosas, máis románticas, máis bobas ou máis adolescentes.
Meu nome real é Lisardo Santos Sotelo, fillo único labrego e especialista na roza de toxos. Con fouciño, nada de máquinas. Rozo eu un carro de toxos mentres, por exemplo, o propio Evaristo acende o seu tractor. Iso si, antes de rozar os toxos, boto un bo cacho ulindo as súas flores. Algún dirá que son raro, e eu direi... e que.
Frío no conto
Frío. Frío nas entrañas dun salouco e no círculo da circunferencia que non se acaba de cerrar. Frío no universo dun escornabois e na raíz cadrada dunha toxeira que non acaba de agromar. Frío no ruxerruxe da mañá, no balbordo da tarde e no silencio da noite. Frío nunha alma en pena que acompaña á santa compaña porque o seu destino está máis alá da distancia. Frío no ir e vir do tempo. Frío no conto, neste conto.
Frío na caricatura dun espello e na tatuaxe dun asubío que non remata de saír dos beizos porque, estes, pobres, están xa con signo de conxelación. Frío no bico que rebenta co gozo e frío no desexo que arde, no berro que sae, no aceno que queda a medias e na pinga de orballo que se encarambela. Será unha mirada cálida a que a derreta. Frío no soño que cae sobre a almofada e no pensamento cando este esvaece ante a batalla perdida do sono.
Frío. Frío na rúa. Frío na punta do nariz. Frío na orella na que furga unha lingua para que, ó instante, ferva. Frío nunha quimera, e nun esperpento, e nun cometa, e na onda do mar, e na galla do carballo, e na curva do fouciño. Frío na bágoa que cae pero non se conxela e no suspiro que sae tras unha intensa conversa.
Frío está o raíl da vía do tren, e a auga do río Arnoia, e o carambelo da presa da Porfía, e a xeada sobre as follas dos nabos, e a idea que non quere saír por estar precisamente atrofiada, e a ansia que non atopa o momento de arder. Frío está o tempo, o ceo, o heroe, a contenda, o devezo e Supermán cruzando o universo. Frío queda todo isto.
