... E que
Arrastrei o feixe de herba polo lameiro arriba. Para cargar con el ó lombo facíaseme pesado; nin tan sequera conseguiría andar uns pasos con el. Son pouquiña cousa. Fisicamente falando, digo. É que nacín setemesiños e, claro, dous meses máis na tripa de miña nai deberían notarse. Xa se sabe, as cousas son como son. Nacín ruín e morrerei ruín. Xa o teño asimilado. O de ruín tamén vai polo entendemento, polo intelecto e, principalmente, polo carácter. Son ruín en todo, e non hai volta de folla.
Cando vou para o monte coas vacas tan só sei andar ós niños das rulas por entre as silveiras e ós das azulentas polas toxeiras. Gústanme os toxos (serei coma os burros, e que) e as súas flores, a súa cor amarela é bonita de carallo. Xa sei que pican, e que. Canto máis pique o toxo, máis se mete dentro. Que son un pouco masoquista, e que. Tamén me gusta tombarme á beira das toxeiras, pechar os ollos e soñar esperto. Por certo, cando teño os ollos pechos é cando mellor vexo.
Chámome Gervasio Suárez Penedo e son fillo da Carmiña e do Evaristo, os que viven alá na aldea de arriba, pero que está por debaixo da serra. Ós meus pais chámanlles Os Biosbardos e, a min, O Gazafello, que seica é algo semellante ó biosbardo. Sei que moitos veciños se mofan un pouco ou un moito de min por ser iso... tan ruín, tan pouquiña cousa. Mal saben eles que a miña ruindade é máis canalla do que pensan; mentalmente sempre estou a botarlles pestes e desexarlles todos os males do mundo. Non teño conciencia ningunha, e que.
Ó final conseguín cargar o feixe de herba, pero ó lombo... do burro. Serei setemesiños, pero tamén son listo.
Confusión de Termos
Un sol de primavera quere asomar tras a única nube branca que hai no ceo. Estamos rematando o outono. Ás veces confundo os termos, as causas, os motivos, as ocasións, os momentos e mesmo as ideas. Xa non é a primeira vez que digo branco cando é negro, nin que me quedo en silencio cando, a ocasión, é óptima para lanzar un berro. Ou pésima. Os berros tamén teñen dous significados, dous sentidos: poden lanzarse cando un está moi contento como cando un está cheo de carraxe.
As cousas, moitas veces, non son como queremos que sexan, nin tan sequera como queremos supoñelas. Algunhas veces quero ser refacho de vento e son pinga de orballo, quero ser un asubío bailando sobre a galla dun castiñeiro e son un suspiro que pousa, moi suavemente, sobre a folla dun loureiro, quero ser un xesto que emociona e son un latexo que me manca no peito, quero ser unha tatuaxe nunha nádega e son o xabaril que furga polas conversas que van e vén por unha novela calquera.
O sol que quixo asomar xa non despunta, porque máis dunha nube negra se apoderou do ceo outonal. A primavera deixou de ser, como o gozo que xa foi. Porén, non deixo que o ambiente me funda nunha señardade que semella que non ten fin. Que cada nube negra a vexa branca, que, agora mesmo, prefiro os berros ó silencio, e que, aqueles, sexan longos aínda que saian secos. Hai berros que mancan e hai silencios que doen. Hai penumbra na claridade e hai luz na noite pecha. Hai minutos, hai tempos, hai miradas, hai concordia, hai saúdos, hai bicos, hai abrazos, hai carreiras, hai canellas, hai intensidade, hai agarimo. Hai unha confusión de termos.
